فیلم که در زمان اکران با حرف و حدیث های زیادی همراه بود و حتی در چند کشور، نمایشش ممنوع اعلام شد، آنقدر در نمایش بدن هایی دفرمه و رقت بار، بی پرده و با صراحت عمل می کند که حتی هنوز هم دیدنش ترسناک به نظر می رسد. براونینگ چند سال بعد از « ناشناس »، که آن فیلم هم در سیرک می گذرد و شخصیت اصلی اش مردی ست که دست ندارد، به سراغ سیرک دیگری رفته. جایی کهتضادی قابل بحث بین درون و بیرون آدم ها وجود دارد. براونینگ با نشان دادن عجیب الخلقه هایی که گاه دیدنشان مو بر تن آدم سیخ می کند، ابتدا ما را با جنبه های ظاهری و جسمی آنها آشنا می کند و این جنبه ها در تضاد با سلامت و زیبایی آدم های سالمی ست که در این جامعه ی کوچک قرار دارند. اما کمی جلوتر، ماجرا برعکس می شود. ناگهان مواجه می شویم با درون زشت و پلشت این آدم های سالم که برای سوء استفاده و بهره کشی از آن آدم های ظاهراً ناقص، به هر کاری دست می زنند. براونینگ کاری می کند که ما نواقص وحشتناک جسمی این انسان ها را فراموش کنیم و به عمق روحشان برویم. در واقع شاید تا قبل از این اثر، نقص در اندام و وضعیت ظاهریِ متفاوت با انسان های عادی و معمولی، مساوی بود با تجسم شر و عامل ترس و وحشت. همچنان که مثلاً دراکولاها، فراکنشتاین ها، مردان گرگ نما، گودزیلاها و انواع و اقسام موجودات دیگر، هیولا به حساب می آمدند. اما اینجا جایگاه هیولا و انسان تغییر می کند...
3
membership.abc
۸ سال پیش
تاد برونینگ، کارگردان نسخه‌ی ۱۹۳۱ «دراکولا»، کارش را با یک فیلم ترسناک کلاسیک دیگر ادامه داد که داستانش در پشت صحنه‌ی یک کارناولِ نمایش انسان‌های عجیب الخلقه جریان داشت. فیلم اگرچه محصولِ ۱۹۳۲ است، اما به قول منتقدان بعد از ۸۰ سال هنوز اتمسفرِ تکان‌دهنده و شوکه‌کننده‌اش را از دست نداده است. این موضوع چند دلیل دارد. اول از همه، خودِ تاد برونینگ در جوانی خانواده‌‌اش را رها کرده بود و به یک کارناول واقعی نمایشِ عجیب الخلقه‌ها پیوسته بود. به همین دلیل از ساز و کار ماجرا خبر داشت و این‌گونه احساس شخصی‌تری به فیلم تزریق کرده بود. از طرفی دیگر او برای عجیب الخلقه‌ها از بازیگران واقعی معلول استفاده کرده است و همچنین فیلم با آنها نه به عنوان کاراکترهای دلسوزی‌برانگیز، بلکه انسان‌های عادی برخورد می‌کند. نهایتا فیلم دارای چنان تصاویر تکان‌دهنده و مفهوم تامل‌برانگیزی است که تا مدت‌ها نمایش‌اش ممنوع بود. یکی از باورنکردنی‌ترین صحنه‌های فیلم زمانی است که «عجیب الخلقه‌ها» طی مراسمی سعی می‌کنند آدم‌های «عادی» را به جمع و رده‌ی خودشان راه می‌دهند! و البته در پرده‌ی آخر فیلم چه کسی می‌تواند نگاه آنها از زیر کالکسه‌ها را فراموش کند.
0
zhanvalzhan86
۹ سال پیش
مگه میشه اینجور به احساسات آدما رسوح کرد,کند و کاو مرد,قابل فهمشون کرد.
2
zhanvalzhan86
۹ سال پیش
l
1
minaebi1
۹ سال پیش
in film be dalayele moteadedi yeki az mondegar tarin filmae tarikhe cinamas va hanooz az dialuge hash tooe filmae dge estefade mishe dota az on dalila casting crew va doreye in filme film baraye zamane khodesh ye shahkare shayad alan be cheshm nayad(mese filme psycho) ama vaghean filme kharegholadeie
3
jamiljimv
۹ سال پیش
معلوم نیس تاد برونینگ چطوری از اینا بازی کشیده...!
1
hoseinroshany
۹ سال پیش
فقط میشه گفت فیلمی عجیب با هنرپیشه هایی عجیب !
1
مجید ایمانی
۱۰ سال پیش
نمیگم فیلم بدی بود،آموزنده هم بود ولی اینکه بگم خیلی از دیدن این فیلم هیجانزده میشید دروغ گفتم،فقط میشه گفت بد نبود
دیدگاه کاربران
دیدگاه خود را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.
فیلم که در زمان اکران با حرف و حدیث های زیادی همراه بود و حتی در چند کشور، نمایشش ممنوع اعلام شد، آنقدر در نمایش بدن هایی دفرمه و رقت بار، بی پرده و با صراحت عمل می کند که حتی هنوز هم دیدنش ترسناک به نظر می رسد. براونینگ چند سال بعد از « ناشناس »، که آن فیلم هم در سیرک می گذرد و شخصیت اصلی اش مردی ست که دست ندارد، به سراغ سیرک دیگری رفته. جایی کهتضادی قابل بحث بین درون و بیرون آدم ها وجود دارد. براونینگ با نشان دادن عجیب الخلقه هایی که گاه دیدنشان مو بر تن آدم سیخ می کند، ابتدا ما را با جنبه های ظاهری و جسمی آنها آشنا می کند و این جنبه ها در تضاد با سلامت و زیبایی آدم های سالمی ست که در این جامعه ی کوچک قرار دارند. اما کمی جلوتر، ماجرا برعکس می شود. ناگهان مواجه می شویم با درون زشت و پلشت این آدم های سالم که برای سوء استفاده و بهره کشی از آن آدم های ظاهراً ناقص، به هر کاری دست می زنند. براونینگ کاری می کند که ما نواقص وحشتناک جسمی این انسان ها را فراموش کنیم و به عمق روحشان برویم. در واقع شاید تا قبل از این اثر، نقص در اندام و وضعیت ظاهریِ متفاوت با انسان های عادی و معمولی، مساوی بود با تجسم شر و عامل ترس و وحشت. همچنان که مثلاً دراکولاها، فراکنشتاین ها، مردان گرگ نما، گودزیلاها و انواع و اقسام موجودات دیگر، هیولا به حساب می آمدند. اما اینجا جایگاه هیولا و انسان تغییر می کند...
تاد برونینگ، کارگردان نسخه‌ی ۱۹۳۱ «دراکولا»، کارش را با یک فیلم ترسناک کلاسیک دیگر ادامه داد که داستانش در پشت صحنه‌ی یک کارناولِ نمایش انسان‌های عجیب الخلقه جریان داشت. فیلم اگرچه محصولِ ۱۹۳۲ است، اما به قول منتقدان بعد از ۸۰ سال هنوز اتمسفرِ تکان‌دهنده و شوکه‌کننده‌اش را از دست نداده است. این موضوع چند دلیل دارد. اول از همه، خودِ تاد برونینگ در جوانی خانواده‌‌اش را رها کرده بود و به یک کارناول واقعی نمایشِ عجیب الخلقه‌ها پیوسته بود. به همین دلیل از ساز و کار ماجرا خبر داشت و این‌گونه احساس شخصی‌تری به فیلم تزریق کرده بود. از طرفی دیگر او برای عجیب الخلقه‌ها از بازیگران واقعی معلول استفاده کرده است و همچنین فیلم با آنها نه به عنوان کاراکترهای دلسوزی‌برانگیز، بلکه انسان‌های عادی برخورد می‌کند. نهایتا فیلم دارای چنان تصاویر تکان‌دهنده و مفهوم تامل‌برانگیزی است که تا مدت‌ها نمایش‌اش ممنوع بود. یکی از باورنکردنی‌ترین صحنه‌های فیلم زمانی است که «عجیب الخلقه‌ها» طی مراسمی سعی می‌کنند آدم‌های «عادی» را به جمع و رده‌ی خودشان راه می‌دهند! و البته در پرده‌ی آخر فیلم چه کسی می‌تواند نگاه آنها از زیر کالکسه‌ها را فراموش کند.
مگه میشه اینجور به احساسات آدما رسوح کرد,کند و کاو مرد,قابل فهمشون کرد.
l
in film be dalayele moteadedi yeki az mondegar tarin filmae tarikhe cinamas va hanooz az dialuge hash tooe filmae dge estefade mishe dota az on dalila casting crew va doreye in filme film baraye zamane khodesh ye shahkare shayad alan be cheshm nayad(mese filme psycho)
ama vaghean filme kharegholadeie
معلوم نیس تاد برونینگ چطوری از اینا بازی کشیده...!
فقط میشه گفت فیلمی عجیب با هنرپیشه هایی عجیب !
نمیگم فیلم بدی بود،آموزنده هم بود ولی اینکه بگم خیلی از دیدن این فیلم هیجانزده میشید دروغ گفتم،فقط میشه گفت بد نبود
يكي از منحصربفردترين گنجينه هاي سينما
ممنون
we accept you, one of us
ب طور باورنکردنی زیبا. و البته عجیب.
فیلم قشنگی بود