فیلم خالی از روایت داستانی (حتا در حد چند جمله سطر و روایتی ساده)... با تغییر روند در چندین و چند جا... (مثل همان ابتدا و انتها‌ی فیلم!) دارای شخصیت‌های اضافی (پیانیست) که متر متر نگاتیو حرام خودشان کرده بودند! دوربین‌های بی‌معنا، عجول و سرگیجه ‌آور... و بازی‌های بد و تئاتری بود.
صحنه‌های رقص و آواز در رستوران بار داستانی ندارند! و سکانس باله‌ی نهایی، فاجعه است! هر بار آرزو می‌کردم تمام شود و همین‌که موسیقی دوباره اوج می‌گرفت نا‌امید سر جایم می‌نشستم! دریغ از یک آواز خشک و خالی که کمی قابل تحملشان کند... فیلم هنر رقص، موسیقی، نقاشی و ادبیات (تا حدودی) را جداگانه کنار هم چیده. مثل مجموعه کلیپی که هر ده دقیقه در مورد موضوعی است! اما هیچ جایش به جای دیگر ربطی ندارد!
این‌که منتقدین آن زمان و داوران اسکار و راجر ایبرت با خودشان چه فکر کرده‌اند بماند... به شخصه یکی از بدترین تجربه‌های سینمایی‌ام را تجربه کردم! حیف که خوابم نمی‌آمد تا حداقل از وقت استفاده شود!
3
muggins_bs
۲ سال پیش
یه کم رقصاش زیادی وخسته کنندس مخصوصااینکه رقصاش آواز هم کم داره.درمقایسه بادیگر موزیکالها خیلی خوب نیس
1
babakkhosravi12
۸ سال پیش
یک آمریکایی در پاریس فیلمی است که کمپانی مترو گلدوین مایر در دوران طلائیاش در تمام جوانب ساخت یک فیلم موزیکال بهدست آورده بود. ترانههای زیبای برادران گرشوین (الهام بخش اولیه اثر، قطعهای ارکسترال از جرج گرشوین با همین نام است)، فیلمنامه پر از نکته سنجی لرنر، فیلمبرداری چشمگیر گیلکس و آلتون و طراحی رقص بیپروای کلی طرح کلیشهای بودن طرح داستان را پنهان میکنند. باله رویائی هفده دقیقهای پایانی که صحنهپردازی (کار ای. پرسیتون ایمز و سدریک گیبنز) و لباسها و در آن الهام گرفته از نقاشیهای معروف امپرسیونیستی هستند، نبوغ مطلق را نشان میدهد. نینا فوچ یک آمریکایی در پاریس یک اثر بزرگ موزیکال کلاسیک میباشد و از دیدگاه رقصهای استپ و بالت و جالب توجهتر از همه، موزیکهای خود حائز ارزش فراوانی است و بایستی بهعنوان یک شاهکار زنده و گرانبهای سینمایی تلقی شود. موزیکالهای جرج گرشوین، آهنگساز معروف آمریکایی روح و نشاط عجیبی به این فیلم بخشیده بهطوریکه تماشاچی هنگام شنیدن نغمات موسیقی آن خود را میان صحنههای مجلل و با شکوه آن میپندارد و تصور میکند که پابپای هنرمندان بالت و رقصهای گوناگو فیلم جلو میرود و میتوان گفت از بزرگترین آثار گرشوین برای فیلم یک آمریکایی در پاریس استفاده شده و بهقدری تم موزیکها قوی است که بهنظر میآید روح گرشوین نیز در همراهی صحنهها شرکت دارد. جین کلی هنرمند شهیر که شاید بتوان او را نابغه رقص قلمداد کرد باتفاق لزلی کارون رقاصه و بالرین معروف فرانسوی به صحنههای کلاسیک فیلم مذکور بهطوری جان بخشیده که جای هرگون تعریف و توصیفی را خالی میگذارد. یک هنرمند دیگر آمریکایی که از پیانیستهای بزرگ کشورش میباشد. یعنی اسکار لوانت در اواسط فیلم فوق در عالم خیال انجام میدهد از جمله صحنههای فراموش نشدنی آثار سینمائی است. وینسنت مینلی ابداعات جدیدی برای این فیلم نمود. دکورهای زیبا و مجلل، رنگآمیزیهای مطبوع و یک تکنیک بسیار قوی امتیازاتی است که باعش شده اینقدر درباره یک آمریکایی در پاریس بحث و تعریف شود. فیلمبرداری و طریقه حرکت دوربین در کلیه صحنههای این فیلم بهطرزی صورت گرفته بهطوری چشمان تماشاچی را برای مشاهده صحنه هدایت میکند که ابداً متوجه گذشت زمان و جریانات فیلم نمیشود و حس میکند که خود او قهرمان فیلم میباشد. مونتاژ صحنههای معمولی یک فیلم با مونتاژ صحنههای رقص و آکسیون کاریست که هر کسی از عهده آن بر نمیآید و کسی که مونتاژ فیلم یک آمریکایی در پاریس را انجام داده از هنرمندان و متخصصین این فن میباشد. مونتاژ صحنههای رقص و بالت آخر این فیلم در دکوری مانند میدان کنکورد واقع در پاریس انجام شده است
1
hamedbu
۹ سال پیش
فیلم جالبی نبود. صحنه ای که ان مرد داره خیال میکنه پیانو میزنه خیلی طولانی بود و حوصله سربر. در کل جالب نبود و من فقط ۱ ساعتش رو نگاه کردم به زور
1
mka_lim2000
۹ سال پیش
یکی از مشهورترین فیلم های موزیکال تاریخ سینما و نمونه اوج موزیکال سازی کمپانی مترو گلدوین مایر... با کارگردانی پرتخیل و حساس مینه‌لی، ترانه‌های زیبای برادران گرشوین، فیلم‌نامه پر از نکته سنجی و ظرافت‌های کمیک و طراحی رقص جین کلی که طرح کلیشه‌ای داستان رو پنهان میکنه!... باله رویایی پایانی هم که صحنه پردازی و لباس‌ های در آن الهام گرفته از نقاشی‌ های معروف امپرسیونیستی هستند، فوق العاده است....
0
m.ghadrdan2014
۹ سال پیش
فیلم خیلی خیلی زیبایی بود اگه میشه بقیه فیلمهای gene kelly رو هم بزارید
0
aidin dadvar
۹ سال پیش
FILME GHASNGIYE CARON HAM KHEILI ZIBAST AGHAYE KELLY HAM KE TOYE RAGHS MONHASER BE FARD HASTESH
6.3
دیدگاه کاربران
دیدگاه خود را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.
فیلم خالی از روایت داستانی (حتا در حد چند جمله سطر و روایتی ساده)...
با تغییر روند در چندین و چند جا... (مثل همان ابتدا و انتها‌ی فیلم!)
دارای شخصیت‌های اضافی (پیانیست) که متر متر نگاتیو حرام خودشان کرده بودند!
دوربین‌های بی‌معنا، عجول و سرگیجه ‌آور...
و بازی‌های بد و تئاتری بود.
صحنه‌های رقص و آواز در رستوران بار داستانی ندارند! و سکانس باله‌ی نهایی، فاجعه است! هر بار آرزو می‌کردم تمام شود و همین‌که موسیقی دوباره اوج می‌گرفت نا‌امید سر جایم می‌نشستم! دریغ از یک آواز خشک و خالی که کمی قابل تحملشان کند...
فیلم هنر رقص، موسیقی، نقاشی و ادبیات (تا حدودی) را جداگانه کنار هم چیده. مثل مجموعه کلیپی که هر ده دقیقه در مورد موضوعی است! اما هیچ جایش به جای دیگر ربطی ندارد!
این‌که منتقدین آن زمان و داوران اسکار و راجر ایبرت با خودشان چه فکر کرده‌اند بماند... به شخصه یکی از بدترین تجربه‌های سینمایی‌ام را تجربه کردم! حیف که خوابم نمی‌آمد تا حداقل از وقت استفاده شود!
یه کم رقصاش زیادی وخسته کنندس مخصوصااینکه رقصاش آواز هم کم داره.درمقایسه بادیگر موزیکالها خیلی خوب نیس
یک آمریکایی در پاریس فیلمی است که کمپانی مترو گلدوین مایر در دوران طلائیاش در تمام جوانب ساخت یک فیلم موزیکال بهدست آورده بود. ترانههای زیبای برادران گرشوین (الهام بخش اولیه اثر، قطعهای ارکسترال از جرج گرشوین با همین نام است)، فیلمنامه پر از نکته سنجی لرنر، فیلمبرداری چشمگیر گیلکس و آلتون و طراحی رقص بیپروای کلی طرح کلیشهای بودن طرح داستان را پنهان میکنند. باله رویائی هفده دقیقهای پایانی که صحنهپردازی (کار ای. پرسیتون ایمز و سدریک گیبنز) و لباسها و در آن الهام گرفته از نقاشیهای معروف امپرسیونیستی هستند، نبوغ مطلق را نشان میدهد.
نینا فوچ
یک آمریکایی در پاریس یک اثر بزرگ موزیکال کلاسیک میباشد و از دیدگاه رقصهای استپ و بالت و جالب توجهتر از همه، موزیکهای خود حائز ارزش فراوانی است و بایستی بهعنوان یک شاهکار زنده و گرانبهای سینمایی تلقی شود. موزیکالهای جرج گرشوین، آهنگساز معروف آمریکایی روح و نشاط عجیبی به این فیلم بخشیده بهطوریکه تماشاچی هنگام شنیدن نغمات موسیقی آن خود را میان صحنههای مجلل و با شکوه آن میپندارد و تصور میکند که پابپای هنرمندان بالت و رقصهای گوناگو فیلم جلو میرود و میتوان گفت از بزرگترین آثار گرشوین برای فیلم یک آمریکایی در پاریس استفاده شده و بهقدری تم موزیکها قوی است که بهنظر میآید روح گرشوین نیز در همراهی صحنهها شرکت دارد.
جین کلی هنرمند شهیر که شاید بتوان او را نابغه رقص قلمداد کرد باتفاق لزلی کارون رقاصه و بالرین معروف فرانسوی به صحنههای کلاسیک فیلم مذکور بهطوری جان بخشیده که جای هرگون تعریف و توصیفی را خالی میگذارد. یک هنرمند دیگر آمریکایی که از پیانیستهای بزرگ کشورش میباشد. یعنی اسکار لوانت در اواسط فیلم فوق در عالم خیال انجام میدهد از جمله صحنههای فراموش نشدنی آثار سینمائی است.
وینسنت مینلی ابداعات جدیدی برای این فیلم نمود. دکورهای زیبا و مجلل، رنگآمیزیهای مطبوع و یک تکنیک بسیار قوی امتیازاتی است که باعش شده اینقدر درباره یک آمریکایی در پاریس بحث و تعریف شود. فیلمبرداری و طریقه حرکت دوربین در کلیه صحنههای این فیلم بهطرزی صورت گرفته بهطوری چشمان تماشاچی را برای مشاهده صحنه هدایت میکند که ابداً متوجه گذشت زمان و جریانات فیلم نمیشود و حس میکند که خود او قهرمان فیلم میباشد. مونتاژ صحنههای معمولی یک فیلم با مونتاژ صحنههای رقص و آکسیون کاریست که هر کسی از عهده آن بر نمیآید و کسی که مونتاژ فیلم یک آمریکایی در پاریس را انجام داده از هنرمندان و متخصصین این فن میباشد. مونتاژ صحنههای رقص و بالت آخر این فیلم در دکوری مانند میدان کنکورد واقع در پاریس انجام شده است
فیلم جالبی نبود. صحنه ای که ان مرد داره خیال میکنه پیانو میزنه خیلی طولانی بود و حوصله سربر. در کل جالب نبود و من فقط ۱ ساعتش رو نگاه کردم به زور
یکی از مشهورترین فیلم های موزیکال تاریخ سینما و نمونه اوج موزیکال سازی کمپانی مترو گلدوین مایر... با کارگردانی پرتخیل و حساس مینه‌لی، ترانه‌های زیبای برادران گرشوین، فیلم‌نامه پر از نکته سنجی و ظرافت‌های کمیک و طراحی رقص جین کلی که طرح کلیشه‌ای داستان رو پنهان میکنه!... باله رویایی پایانی هم که صحنه پردازی و لباس‌ های در آن الهام گرفته از نقاشی‌ های معروف امپرسیونیستی هستند، فوق العاده است....
فیلم خیلی خیلی زیبایی بود اگه میشه بقیه فیلمهای gene kelly رو هم بزارید
FILME GHASNGIYE CARON HAM KHEILI ZIBAST AGHAYE KELLY HAM KE TOYE RAGHS MONHASER BE FARD HASTESH