فیلم نامه A Fistful of Dollars کاملا گرفته شده از این فیلمه...
6
dashty.saeed
۲ سال پیش
بسیار عالی. مانند تمام فیلم های استاد.
1
ali.redbaf
۸ سال پیش
فیلم فوق العاده ای بود...
1
keley
۸ سال پیش
فیلم دیگری از کارگردان بزرگ ژاپنی، آکیرا کوروساوا، را با هم می بینیم: یوجیمبو. یوجیمبو فیلم به شدّت سرگرم کننده و، خوشبختانه، بی ادّعایی است، چون از فیلم های خوب و عمیق کوروساوا(در فرم و محتوا)نیست. این فیلم دارد در فضای روایی خود می گوید که هر دو طیف اراذل و باج گیر ها بد هستند و این دو تیم شهر را از بین برده، نا امن کرده اند. یک سامورایی وارد این شهر می شود که در عنوان بندی به خوبی به ما معرفی می شود. از پشت به ما معرفی می شود و آنچنان صلابتی ندارد. با آنکه از پشت است ولی حرکات دست و شانه هایش ما را به یاد توشیرو میفونه ی هفت سامورایی می اندازد. آدمی لات و لوت، آس و پاس، نیمه طنز، اما شمشیرکش. در واقع کوروساوا هم آن دو دسته را دست می اندازد و هم این سامورایی را و یک جوری دارد با زبان طنز پایان این دوره را اعلام می کند. تا جایی که دارد با زبان طنز حرف می زند، به نظرم، هم فیلم و هم کوروساوا موفق هستند. یعنی تا جایی که سامورایی، اینها را به جان هم می اندازد و خودش از بالا نگاه می کند، خیلی خوب است و ما فاجعه ای که تراژدی نیست و طنز است را می بینیم. کوروساوا نمی خواهد تراژدی بسازد؛ کمدی می خواهد. اما از جایی که توشیرو میفونه را می گیرند و او را می زنند، کار خراب می شود. خوشبختانه این زدن را لو نمی دهد که شخصیتش خراب نشود اما با کاری که در چهره اش می کند (مو هایی که باز شده و چهره ای که از بین رفته است) و بعد با نشان دادن آن غول دو متری که او را چه جور می زند، تمام آن چیزی که از این شخصیت ساخته است را، به نظر من، از بین می برد و مجبور است که دوباره او را بازسازی کند. در انتهای فیلم او را بازسازی می کند و دوباره مثل اوّل اش می کند. در این فاصله، فیلم آسیب می بیند. هم در لحن، هم در شخصیت پردازی، و هم در همذات پنداری ما با شخصیت. در اواخر فیلم، اما، این شخصیت، با آنکه زخمی برداشته است، دو باره مو هایش را همانطور بسته و با صلابت در دوئل نهایی حاضر می شود. این وسط، قسمت هایی از فیلم است که به نظرم لق است. کمیک [Comic] نیست و قوی هم نیست. صحنه ی نبرد پایانی، با اینکه وسترن است، ولی خوب است. کلاً فیلم، به شدّت، تحت تأثیر وسترن است. اساساً تحت تأثیر فرد زینه مان [Fred Zinnemann] (در صلاه ظهر) است و نه فورد [Ford]. چه در قاب بندی ها، چه در ضرباهنگ درونی، و ریتم بیرونی. این ها همه وسترن است، [آن هم] برای فیلمی که ادعای گانگستری دارد و کمیک هم هست. این سه تا، ملغمه ی سختی شده اند. موسیقی به لحن کمیک و طنز فیلم کمک می کند. قاب بندی ها، اما، وسترن هستند و شخصیت نیز چیزی بین هفت سامورایی و یک سامورایی جدّی است. یعنی [با] طنز [در کنار] جدّی [طرف هستیم]. یک شمشیرزن واقعی ولی طنز. به نظرم، فیلم از پس این تضاد ها بر نمی آید و آسیب می بیند. صحنه ی پایانی، صحنه ی قوی ای است. قاب بندی ها خوب (و وسترن) است. دو طرف را خوب به ما نشان می دهد و خوب هم شروع می شود. (یعنی از لحظه ای که پیرمرد را [بین زمین و] آسمان، طناب پیچ شده، آویزان کرده اند). می رسیم به زمانی که تصویر باز می شود. یکی از طرفین، هفت تیر دارد، و دوست ما، میفونه، شمشیر و یک چاقو که قبلاً دیده ایم. صحنه را خوب برگزار می کند. ما می دانیم که طرف مقابل اسلحه دارد و [این نگرانی را داریم] که میفونه چطور می خواهد با یک شمشیر به جنگ اسلحه برود. آنقدر قاب ها و کات ها خوب است که می تواند روند این نبرد را به ما القا کند. توضیحات جزء به جزء صحنه را نمی دهم؛ فیلم را خواهید دید. نمایی در اواخر این صحنه هست که مرد اسلحه به دست بد طینت، پسر جوان، به زمین افتاده و اسلحه اش به کناری افتاده است. از دوست ما، میفونه، خواهش می کند که اسلحه اش را به او بدهد، چراکه بدون اسلحه، احساس عریانی می کند. میفونه نمی داند که اسلحه گلوله دارد یا نه. پسر زخمی می گوید که نگران نباش، اسلحه گلوله ندارد. دو تا داشت که شلیک شان کردم. ما فکر می کنیم که دارد دروغ می گوید و به همین دلیل می ترسیم که مبادا در همین حال قهرمان ما را بزند. علی القاعده باید بفهمد که او دارد دروغ می گوید، اما با آرامش تمام در مقابلش می نشیند و اسلحه را به او می دهد. به سرعت می فهمیم که اسلحه گلوله دارد. اما چه می شود؟ در فیلم خواهید دید. صحنه، خوب کارگردانی شده است. قدرت میفونه، طنز قضیه، بازی و شوخی با مرگ، و میفونه که انگار مرگ را جدّی نمی گیرد، و صحنه ی پایانی فیلم از نقاط قوت آن هستند. بازی توشیرو میفونه، منهای آن صحنه ای که عرض کردم که زخمی شده است، که به نظرم کوروساوا نمی تواند از او بازی بگیرد، خوب است. و در کل، به جز صحنه هایی که عرض شد، باقی فیلم خوب و سرگرم کننده است. شاید این اوّلین و آخرین فیلم طنزی است که کوروساوا ساخته است. خوب است کمی درباره ی شهری که کوروساوا ساخته است حرف بزنیم. شهر در Long Shot، وسترنی (اما قطعاً با معماری ژاپنی) است. همان حال و هوای وسترن، و بیش و کم، همان خیابان های وسترن را دارد و خیلی ما را به یاد صلاه ظهر، فیلم فرد زینه مان، می اندازد. در صلاه ظهر یادمان می ماند که گری کوپر [Gary Cooper] افسرده و نگران این است که کسی کمکش کند و در مبارزه علیه بد ها تنها است. این تنهایی را ما در یوجیمبو هم داریم. اما یوجیمبو، بر خلاف کوپر، آدم خوبی نیست و از جنس همین آدم های شهر است. شهر و آدم هایی که کوروساوا به ما نشان می دهد، به نظرم، شبیه شهر و آدم های دیکنز [Dickens] است. چه در آرزو های بزرگ و چه در قانون زده. و به نظرم، کوروساوا، به دقّت، دیکنز را می شناسد. هیولاهای ناچیز کوچک که به کاریکتور و گروتسک [Grotesque] تبدیل شده اند (خصوصاً آن آدم قد بلند که همیشه یک چکش چوبی بزرگ در دستش است) خیلی دیکنزی هستند. قهرمان فیلم نسبت به آدم های بسیار بد در دو سوی داستان، تافته ی جدا بافته ای نیست و از همین جنس آدم هاست. انگیزه اش پول، غذا، و گاهی هم خواب است. هیچ صفت اخلاقی خوبی در او نمی بینیم. یک جایی در فیلم دو تا از پیرمرد ها به او می گویند که تو آدم خوبی هستی، اما خودش هم باور نمی کند که چیزی از خوبی در او مانده باشد. او هم مانند همین آدم ها عمل می کند. آمده است که شهر را پاک کند (همچنان که کوپر در صلاه ظهر آمده بود تا شهر را از وجود آن Badman های بد ذات پاک کند) و مجبور است که پاک کند. در اینجا این پاک سازی دیگر توسط آن سامورایی ایده آل و آرمان گرایی که سمت فقرا و نیکی می ایستاد، صورت نمی گیرد. میفونه، اگرچه با همین شمایل در هفت سامورایی در کنار سامورایی هاست، اما در اینجا تنها و وسترنر است و در کنار هیچ کس نیست و با هر دو گروه بازی می کند. بازی اش هم با این کوتوله های دیکنزی خیلی خوب است، اما نمی تواند همین طور خوب این بازی را ادامه دهد. یعنی در این دو طیف از آدم ها (که یکی تاجر ابریشم و دیگری تاجر ساکی است) به یک آسیب شناسی در یک دوره ی معین از ژاپن نمی رسیم. کوروساوا همیشه (حتی در آثار اقتباسی) دوره ی خاصی مدّ نظرش است و با آن دوره کار می کند، و حرفش را در آن دوره می زند. اما در اینجا، کمی ابستره [Abstract] شده است. یعنی ما خیلی متوجه نمی شویم که کدام دوره از تاریخ ژاپن مورد نقد اوست که دارد با آن کار کمدی می کند. این، ضعف فیلم است؛ نه به عنوان یک فیلم سرگرم کننده ی عادی، که در یک جاهایی هم لحنش از بین می رود، بلکه به عنوان یک فیلم کوروساوایی تاریخی با شخصیت های آشنا. با چنین فیلم [عمیقی] مواجه نیستیم. دیگر با امثال آدمی که در اواخر عمر می خواهد کار خوبی کند (در فیلم زیستن) و یک پارک از خود به یادگار بگذارد (هرچند که نمی تواند این دنیا را تغییر دهد،که این دنیای تیره قابل تغییر نیست) مواجه نیستیم. در هفت سامورایی، فرمانده سامورایی ها می داند که بازی را باخته است، اما باز هم عمل خیر، انسانی و آرمانی می کند و با باختن از شهر می رود. در اینجا، قهرمان فیلم که آدم خوبی نیست (مزدور و بد است)، عملش پاک سازی محیطی است که معلوم نیست پس از رفتن او و لت و پار کردن این دو گروه، چه مردمی در آن باقی می مانند. این را در فیلم نمی بینیم. شهر بدون این کوتوله ها و اراذل چه می شود؟ باز، کوروساوا درباره اش حرف نمی زند. به همین دلیل، به نظرم، فیلم دنیایش را بنا نمی کند. حتی دنیای بد بینانه ای که جای نجات دادن نیست، چراکه هیچ کدام از آدم های فیلم، شأن، مرتبت، و قابلیت این را ندارند که ارزش نجات دادن داشته باشند. پس این، یک عمل بیهوده است که کوروساوا دارد این را با طنز بیان می کند. بنابراین این طنز قدرت فیلم است و هرجا که (چه در میزانسن و چه در شخصیت پردازی) طنز لق می شود، به فیلم آسیب می زند. مسعود فراستی
0
Kamran hemati
۸ سال پیش
چه ساعتایی بیخودی رو هدر دادم با فیلمای بحساب قشنگ هالیود.ننگ بر من خخخخخخخخ
0
Kamran hemati
۸ سال پیش
خداست توشیرو میفونه تازه شناختمش.ننگ بر من
0
parsa.allein
۸ سال پیش
کلا سینمای کوروساوا خیلی ساده و عامه پسنده من شخصا دوس دارم یه مقدار پیچیدگی توی اثر باشه ولی خب تقریبا به همه پیشنهاد میشه دیدن فیلماش
0
Pirmoradi.pejman
۸ سال پیش
به امتياز فيلم اعتماد كنيد و از نبوغ فيلمساز در خلق اثر لذت ببريد
0
hamidr
۹ سال پیش
چیدمان المانها در فیلم بی نظیره. جدا که سینما یعنی این
5
sajjad ajami
۹ سال پیش
هفت سامورایی وراشومون وحلایوجیمبو چه کارگردان بزرگیه کوروساواوچه بازیگرقابلیه توشیرومیفونه. دریک کلام فیلم عالی
9
asssssghar_msi
۹ سال پیش
میفونه تو این فیلم یه جورایی عجیب و غریب عالی بازی میکنه
34
ahmad.noori3
۹ سال پیش
سینمای محض!
کوروساوای فقید، با ساخت این فیلم مخاطب را به تماشای داستانی وادار می‌کند که خون است و خشونت... اما با بیان لطیفش این داستان را چنان زیبا بیان می‌کند که تماشاگر ذره‌ای ناراحتی نکند... (چیزی که نمونه‌اش در زمان حال تارانتینو است.) و با روایتی کلاسیک مخاطب را درگیر یک سیر قهقرایی می‌کند... سیری که انتهایش چیزی جز مرگ و خون نمی‌تواند باشد. و مخاطب این داستان را با تمام وجود می‌پذیرد. و آنقدر این روایت کلاسیک را زیبا در ژانر وسترن روایت می‌کند که حتا لئونه‌ی کبیر هم وسوسه می‌شود از او اقتباس کند! و حتاتر می‌توان ادعا کرد که استاد در یوجیمبو ژانری نو پدید آورده: وسترن سامورایی!
کوروساوا یعنی سلطانی که هر قاب از فیلمش یک قاب نقاشی است، و هر نقاشی در اثرش، با عنصر حرکت تبدیل به سینما شده است! سینمای محض!
5
mohsenpourakbar24
۹ سال پیش
یه آمار خیره کننده : هر فیلم از کوروساوا که بالای ۲۵ هزارتا رای داره،جز ۲۵۰ تا imdb
1
AlI Namjo0
۱۰ سال پیش
بسیار زیبا
1
CapitanNaser
۱۰ سال پیش
خیلی فیلم قشنگی هست. صحنه های فیلم به طرز عجیبی دلچسب هستن.
3
boy_queen
۱۰ سال پیش
احساس میکنم در حق این فیلم بسیاری از دوستان اجحاف کردن،چون بلحاظ محتوی فیلم راشامون فوق العاده عالی و با پیچیدگی و چند بعدی و با کنایه و ایهام مفاهیم رو مطرح کرده،بسیاری از دوستان یوجیمبو رو پایین تر از راشامون و هفت سامورایی فرض کردن،ولی حقیقتا از لحاظ فرم و ساختار فیلم یوجیمبو در کلاس بالاتری از راشامون قرار داره،که به بعضی موارد پایینتر اشاره کردم،در ضمن بازی بی نظیر ناکادای در این فیلم ،مقدمه حضورش در سایر کارهای استاد مثل ران و کاگه موشه هست،ظاهرا خود کوروساوا خیلی از بازی بازیگرها در این فیلم راضی بوده چون سال بعد از این فیلم،فیلم سانجیرو رو با بازی میفونه و ناکادای در ادامه همین فیلم میسازه
2
behnam
۱۰ سال پیش
حوصله فيلم سيا سفيد ندارم
7
ادریس معروفیانی
۱۰ سال پیش
عالیه! بغیر از بخاطریک مشت دلار فیلم Last Man Standing رو از روی همیمن ساختن.
6
m1991g
۱۰ سال پیش
شخصیت میفونه تو این دو فیلم سانجورو و یوجیمبو واقعا جذاب و به یاد موندنی بود! عجیبه که برخی دوستان فیلمو پوچ و بی محتوا دونستن.خیلی از شخصیت های فیلم نمادی از انسان های جامعه بودن.مرد أبجو فروش دوست سامورایی،مرد تابوت ساز،اون مرد ضعیف و بچه اش،حتی اون اوباشی که بین دو ظرف بازیچه بودن!
4
sab sab
۱۰ سال پیش
یک فیلم فوق العاده خوب.
9
mirahmadi99
۱۰ سال پیش
هر لحظه ای از فیلم رو که نگه دارید با یه قاب فوق العاده مواجهه میشید نور پردازی های هنرمندانه،نما های لانگ بی نظیر، سایه روشن های مبهوت کننده و قابهای بی نظیری که استاد ساخته ادم رو مجذوب خودش میکنه. اگه فقط یه فیلم باز هستید با دانلود کردن این فیلم وقتتون رو تلف کردید. برای دیدن این فیلم باید سینمای کروساوا رو فهمید
1
mahdyar_7
۱۰ سال پیش
خوب بود
9
mansoor_tai
۱۰ سال پیش
غربیها همیشه عادت دارند از روی فیلمهای اصیل ژاپن فیلم بسازند. مثلا از روی هفت سامورائی ، هفت دلاور ساخته شد و از روی یوجیمبو ، بخاطر یک مشت دلار. حتی ژاپنیها هم از روی آثار غربی فیلم ساختن. مثلا کوروساوا فیلم آشوب رو از روی اثر شاه لیر ساخته و سریر خون رو از روی مکبث. در هرصورت می بینیم که ارتباطهای خوبی بین فرهنگ غرب و ژاپن وجود داشته و داره اما متاسفانه در کشور ما همیشه این ارتباطها بوده اما نه بشکل صحیح و اصولی. ما از اونها فقط تقلید کردیم (مثلا فیلم گدایان تهران رو از روی معجزه سیب ساختیم بدون اینکه اینو بگیم یا مثلا مهرجوئی کلی از آثار هنریک ایبسن رو به اسم خودش ساخته)) و اونها هم از ما تقلید کردن (مثلا داستان قره قونچر رو که براساس کتاب چنگیزخان یک سیاه پوش بوده که در زمان مغولها به مغولها شبیخون میزده و هرگز کسی نفهمید کی بوده رو ادبیات غرب به اسم زورو برای خودش از فرهنگ ما کش رفت... می بینید که احترام متقابل وجود نداشته و همیشه نوعی سرقت ادبی و فرهنگی در کار بوده
13
vcorleone1990
۱۰ سال پیش
عالی.حرف نداره.بازیگر فقط میفونه.
8
احسان ظهوری
۱۱ سال پیش
به نظر من همچین فیلم فوق العاده ای هم نبود که توی این جایگاه قرار بگیره . به شخصه لذت خاصی از دیدن فیلم نبردم و به نظرم اگر کسی هم نبینه چیزی از دست نداده چون از لحاظ محتوا هم چیز خاصی نداشت و همون طور که دوستان اشاره کردن بیشتر به یک مقطع تاریخی از جامعه ژاپن اشاره داره
3
babedel
۱۱ سال پیش
شاید این فیلم به دو شاهکار راشومون و هفت سامورایی نرسه ولی همیشه سینمای کروساوا جذابه .
در کل فیلم خوب و دوست داشتنی است و امتیازی که بهش دادن حقشه .
دیدگاه کاربران
دیدگاه خود را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.
عالیه حتما ببینید...........
فیلم نامه A Fistful of Dollars کاملا گرفته شده از این فیلمه...
بسیار عالی. مانند تمام فیلم های استاد.
فیلم فوق العاده ای بود...
فیلم دیگری از کارگردان بزرگ ژاپنی، آکیرا کوروساوا، را با هم می بینیم: یوجیمبو. یوجیمبو فیلم به شدّت سرگرم کننده و، خوشبختانه، بی ادّعایی است، چون از فیلم های خوب و عمیق کوروساوا(در فرم و محتوا)نیست.
این فیلم دارد در فضای روایی خود می گوید که هر دو طیف اراذل و باج گیر ها بد هستند و این دو تیم شهر را از بین برده، نا امن کرده اند. یک سامورایی وارد این شهر می شود که در عنوان بندی به خوبی به ما معرفی می شود. از پشت به ما معرفی می شود و آنچنان صلابتی ندارد. با آنکه از پشت است ولی حرکات دست و شانه هایش ما را به یاد توشیرو میفونه ی هفت سامورایی می اندازد. آدمی لات و لوت، آس و پاس، نیمه طنز، اما شمشیرکش. در واقع کوروساوا هم آن دو دسته را دست می اندازد و هم این سامورایی را و یک جوری دارد با زبان طنز پایان این دوره را اعلام می کند.
تا جایی که دارد با زبان طنز حرف می زند، به نظرم، هم فیلم و هم کوروساوا موفق هستند. یعنی تا جایی که سامورایی، اینها را به جان هم می اندازد و خودش از بالا نگاه می کند، خیلی خوب است و ما فاجعه ای که تراژدی نیست و طنز است را می بینیم. کوروساوا نمی خواهد تراژدی بسازد؛ کمدی می خواهد. اما از جایی که توشیرو میفونه را می گیرند و او را می زنند، کار خراب می شود. خوشبختانه این زدن را لو نمی دهد که شخصیتش خراب نشود اما با کاری که در چهره اش می کند (مو هایی که باز شده و چهره ای که از بین رفته است) و بعد با نشان دادن آن غول دو متری که او را چه جور می زند، تمام آن چیزی که از این شخصیت ساخته است را، به نظر من، از بین می برد و مجبور است که دوباره او را بازسازی کند. در انتهای فیلم او را بازسازی می کند و دوباره مثل اوّل اش می کند. در این فاصله، فیلم آسیب می بیند. هم در لحن، هم در شخصیت پردازی، و هم در همذات پنداری ما با شخصیت. در اواخر فیلم، اما، این شخصیت، با آنکه زخمی برداشته است، دو باره مو هایش را همانطور بسته و با صلابت در دوئل نهایی حاضر می شود. این وسط، قسمت هایی از فیلم است که به نظرم لق است. کمیک [Comic] نیست و قوی هم نیست.
صحنه ی نبرد پایانی، با اینکه وسترن است، ولی خوب است. کلاً فیلم، به شدّت، تحت تأثیر وسترن است. اساساً تحت تأثیر فرد زینه مان [Fred Zinnemann] (در صلاه ظهر) است و نه فورد [Ford]. چه در قاب بندی ها، چه در ضرباهنگ درونی، و ریتم بیرونی. این ها همه وسترن است، [آن هم] برای فیلمی که ادعای گانگستری دارد و کمیک هم هست. این سه تا، ملغمه ی سختی شده اند. موسیقی به لحن کمیک و طنز فیلم کمک می کند. قاب بندی ها، اما، وسترن هستند و شخصیت نیز چیزی بین هفت سامورایی و یک سامورایی جدّی است. یعنی [با] طنز [در کنار] جدّی [طرف هستیم]. یک شمشیرزن واقعی ولی طنز. به نظرم، فیلم از پس این تضاد ها بر نمی آید و آسیب می بیند.
صحنه ی پایانی، صحنه ی قوی ای است. قاب بندی ها خوب (و وسترن) است. دو طرف را خوب به ما نشان می دهد و خوب هم شروع می شود. (یعنی از لحظه ای که پیرمرد را [بین زمین و] آسمان، طناب پیچ شده، آویزان کرده اند). می رسیم به زمانی که تصویر باز می شود. یکی از طرفین، هفت تیر دارد، و دوست ما، میفونه، شمشیر و یک چاقو که قبلاً دیده ایم. صحنه را خوب برگزار می کند. ما می دانیم که طرف مقابل اسلحه دارد و [این نگرانی را داریم] که میفونه چطور می خواهد با یک شمشیر به جنگ اسلحه برود. آنقدر قاب ها و کات ها خوب است که می تواند روند این نبرد را به ما القا کند.
توضیحات جزء به جزء صحنه را نمی دهم؛ فیلم را خواهید دید. نمایی در اواخر این صحنه هست که مرد اسلحه به دست بد طینت، پسر جوان، به زمین افتاده و اسلحه اش به کناری افتاده است. از دوست ما، میفونه، خواهش می کند که اسلحه اش را به او بدهد، چراکه بدون اسلحه، احساس عریانی می کند. میفونه نمی داند که اسلحه گلوله دارد یا نه. پسر زخمی می گوید که نگران نباش، اسلحه گلوله ندارد. دو تا داشت که شلیک شان کردم. ما فکر می کنیم که دارد دروغ می گوید و به همین دلیل می ترسیم که مبادا در همین حال قهرمان ما را بزند. علی القاعده باید بفهمد که او دارد دروغ می گوید، اما با آرامش تمام در مقابلش می نشیند و اسلحه را به او می دهد. به سرعت می فهمیم که اسلحه گلوله دارد. اما چه می شود؟ در فیلم خواهید دید. صحنه، خوب کارگردانی شده است. قدرت میفونه، طنز قضیه، بازی و شوخی با مرگ، و میفونه که انگار مرگ را جدّی نمی گیرد، و صحنه ی پایانی فیلم از نقاط قوت آن هستند.
بازی توشیرو میفونه، منهای آن صحنه ای که عرض کردم که زخمی شده است، که به نظرم کوروساوا نمی تواند از او بازی بگیرد، خوب است. و در کل، به جز صحنه هایی که عرض شد، باقی فیلم خوب و سرگرم کننده است. شاید این اوّلین و آخرین فیلم طنزی است که کوروساوا ساخته است.
خوب است کمی درباره ی شهری که کوروساوا ساخته است حرف بزنیم. شهر در Long Shot، وسترنی (اما قطعاً با معماری ژاپنی) است. همان حال و هوای وسترن، و بیش و کم، همان خیابان های وسترن را دارد و خیلی ما را به یاد صلاه ظهر، فیلم فرد زینه مان، می اندازد. در صلاه ظهر یادمان می ماند که گری کوپر [Gary Cooper] افسرده و نگران این است که کسی کمکش کند و در مبارزه علیه بد ها تنها است. این تنهایی را ما در یوجیمبو هم داریم. اما یوجیمبو، بر خلاف کوپر، آدم خوبی نیست و از جنس همین آدم های شهر است.
شهر و آدم هایی که کوروساوا به ما نشان می دهد، به نظرم، شبیه شهر و آدم های دیکنز [Dickens] است. چه در آرزو های بزرگ و چه در قانون زده. و به نظرم، کوروساوا، به دقّت، دیکنز را می شناسد. هیولاهای ناچیز کوچک که به کاریکتور و گروتسک [Grotesque] تبدیل شده اند (خصوصاً آن آدم قد بلند که همیشه یک چکش چوبی بزرگ در دستش است) خیلی دیکنزی هستند.
قهرمان فیلم نسبت به آدم های بسیار بد در دو سوی داستان، تافته ی جدا بافته ای نیست و از همین جنس آدم هاست. انگیزه اش پول، غذا، و گاهی هم خواب است. هیچ صفت اخلاقی خوبی در او نمی بینیم. یک جایی در فیلم دو تا از پیرمرد ها به او می گویند که تو آدم خوبی هستی، اما خودش هم باور نمی کند که چیزی از خوبی در او مانده باشد. او هم مانند همین آدم ها عمل می کند. آمده است که شهر را پاک کند (همچنان که کوپر در صلاه ظهر آمده بود تا شهر را از وجود آن Badman های بد ذات پاک کند) و مجبور است که پاک کند. در اینجا این پاک سازی دیگر توسط آن سامورایی ایده آل و آرمان گرایی که سمت فقرا و نیکی می ایستاد، صورت نمی گیرد. میفونه، اگرچه با همین شمایل در هفت سامورایی در کنار سامورایی هاست، اما در اینجا تنها و وسترنر است و در کنار هیچ کس نیست و با هر دو گروه بازی می کند. بازی اش هم با این کوتوله های دیکنزی خیلی خوب است، اما نمی تواند همین طور خوب این بازی را ادامه دهد. یعنی در این دو طیف از آدم ها (که یکی تاجر ابریشم و دیگری تاجر ساکی است) به یک آسیب شناسی در یک دوره ی معین از ژاپن نمی رسیم. کوروساوا همیشه (حتی در آثار اقتباسی) دوره ی خاصی مدّ نظرش است و با آن دوره کار می کند، و حرفش را در آن دوره می زند. اما در اینجا، کمی ابستره [Abstract] شده است. یعنی ما خیلی متوجه نمی شویم که کدام دوره از تاریخ ژاپن مورد نقد اوست که دارد با آن کار کمدی می کند. این، ضعف فیلم است؛ نه به عنوان یک فیلم سرگرم کننده ی عادی، که در یک جاهایی هم لحنش از بین می رود، بلکه به عنوان یک فیلم کوروساوایی تاریخی با شخصیت های آشنا. با چنین فیلم [عمیقی] مواجه نیستیم. دیگر با امثال آدمی که در اواخر عمر می خواهد کار خوبی کند (در فیلم زیستن) و یک پارک از خود به یادگار بگذارد (هرچند که نمی تواند این دنیا را تغییر دهد،که این دنیای تیره قابل تغییر نیست) مواجه نیستیم.
در هفت سامورایی، فرمانده سامورایی ها می داند که بازی را باخته است، اما باز هم عمل خیر، انسانی و آرمانی می کند و با باختن از شهر می رود. در اینجا، قهرمان فیلم که آدم خوبی نیست (مزدور و بد است)، عملش پاک سازی محیطی است که معلوم نیست پس از رفتن او و لت و پار کردن این دو گروه، چه مردمی در آن باقی می مانند. این را در فیلم نمی بینیم. شهر بدون این کوتوله ها و اراذل چه می شود؟ باز، کوروساوا درباره اش حرف نمی زند. به همین دلیل، به نظرم، فیلم دنیایش را بنا نمی کند. حتی دنیای بد بینانه ای که جای نجات دادن نیست، چراکه هیچ کدام از آدم های فیلم، شأن، مرتبت، و قابلیت این را ندارند که ارزش نجات دادن داشته باشند. پس این، یک عمل بیهوده است که کوروساوا دارد این را با طنز بیان می کند. بنابراین این طنز قدرت فیلم است و هرجا که (چه در میزانسن و چه در شخصیت پردازی) طنز لق می شود، به فیلم آسیب می زند.
مسعود فراستی
چه ساعتایی بیخودی رو هدر دادم با فیلمای بحساب قشنگ هالیود.ننگ بر من خخخخخخخخ
خداست توشیرو میفونه تازه شناختمش.ننگ بر من
کلا سینمای کوروساوا خیلی ساده و عامه پسنده
من شخصا دوس دارم یه مقدار پیچیدگی توی اثر باشه
ولی خب تقریبا به همه پیشنهاد میشه دیدن فیلماش
به امتياز فيلم اعتماد كنيد و از نبوغ فيلمساز در خلق اثر لذت ببريد
چیدمان المانها در فیلم بی نظیره. جدا که سینما یعنی این
هفت سامورایی وراشومون وحلایوجیمبو
چه کارگردان بزرگیه کوروساواوچه بازیگرقابلیه توشیرومیفونه.
دریک کلام فیلم عالی
میفونه تو این فیلم یه جورایی عجیب و غریب عالی بازی میکنه
سینمای محض!
کوروساوای فقید، با ساخت این فیلم مخاطب را به تماشای داستانی وادار می‌کند که خون است و خشونت... اما با بیان لطیفش این داستان را چنان زیبا بیان می‌کند که تماشاگر ذره‌ای ناراحتی نکند... (چیزی که نمونه‌اش در زمان حال تارانتینو است.) و با روایتی کلاسیک مخاطب را درگیر یک سیر قهقرایی می‌کند... سیری که انتهایش چیزی جز مرگ و خون نمی‌تواند باشد. و مخاطب این داستان را با تمام وجود می‌پذیرد. و آنقدر این روایت کلاسیک را زیبا در ژانر وسترن روایت می‌کند که حتا لئونه‌ی کبیر هم وسوسه می‌شود از او اقتباس کند! و حتاتر می‌توان ادعا کرد که استاد در یوجیمبو ژانری نو پدید آورده:
وسترن سامورایی!
کوروساوا یعنی سلطانی که هر قاب از فیلمش یک قاب نقاشی است، و هر نقاشی در اثرش، با عنصر حرکت تبدیل به سینما شده است! سینمای محض!
یه آمار خیره کننده :
هر فیلم از کوروساوا که بالای ۲۵ هزارتا رای داره،جز ۲۵۰ تا imdb
بسیار زیبا
خیلی فیلم قشنگی هست. صحنه های فیلم به طرز عجیبی دلچسب هستن.
احساس میکنم در حق این فیلم بسیاری از دوستان اجحاف کردن،چون بلحاظ محتوی فیلم راشامون فوق العاده عالی و با پیچیدگی و چند بعدی و با کنایه و ایهام مفاهیم رو مطرح کرده،بسیاری از دوستان یوجیمبو رو پایین تر از راشامون و هفت سامورایی فرض کردن،ولی حقیقتا از لحاظ فرم و ساختار فیلم یوجیمبو در کلاس بالاتری از راشامون قرار داره،که به بعضی موارد پایینتر اشاره کردم،در ضمن بازی بی نظیر ناکادای در این فیلم ،مقدمه حضورش در سایر کارهای استاد مثل ران و کاگه موشه هست،ظاهرا خود کوروساوا خیلی از بازی بازیگرها در این فیلم راضی بوده چون سال بعد از این فیلم،فیلم سانجیرو رو با بازی میفونه و ناکادای در ادامه همین فیلم میسازه
حوصله فيلم سيا سفيد ندارم
عالیه! بغیر از بخاطریک مشت دلار فیلم Last Man Standing رو از روی همیمن ساختن.
شخصیت میفونه تو این دو فیلم سانجورو و یوجیمبو واقعا جذاب و به یاد موندنی بود!
عجیبه که برخی دوستان فیلمو پوچ و بی محتوا دونستن.خیلی از شخصیت های فیلم نمادی از انسان های جامعه بودن.مرد أبجو فروش دوست سامورایی،مرد تابوت ساز،اون مرد ضعیف و بچه اش،حتی اون اوباشی که بین دو ظرف بازیچه بودن!
یک فیلم فوق العاده خوب.
هر لحظه ای از فیلم رو که نگه دارید با یه قاب فوق العاده مواجهه میشید
نور پردازی های هنرمندانه،نما های لانگ بی نظیر، سایه روشن های مبهوت کننده و قابهای بی نظیری که استاد ساخته ادم رو مجذوب خودش میکنه. اگه فقط یه فیلم باز هستید با دانلود کردن این فیلم وقتتون رو تلف کردید. برای دیدن این فیلم باید سینمای کروساوا رو فهمید
خوب بود
غربیها همیشه عادت دارند از روی فیلمهای اصیل ژاپن فیلم بسازند. مثلا از روی هفت سامورائی ، هفت دلاور ساخته شد و از روی یوجیمبو ، بخاطر یک مشت دلار. حتی ژاپنیها هم از روی آثار غربی فیلم ساختن. مثلا کوروساوا فیلم آشوب رو از روی اثر شاه لیر ساخته و سریر خون رو از روی مکبث. در هرصورت می بینیم که ارتباطهای خوبی بین فرهنگ غرب و ژاپن وجود داشته و داره اما متاسفانه در کشور ما همیشه این ارتباطها بوده اما نه بشکل صحیح و اصولی. ما از اونها فقط تقلید کردیم (مثلا فیلم گدایان تهران رو از روی معجزه سیب ساختیم بدون اینکه اینو بگیم یا مثلا مهرجوئی کلی از آثار هنریک ایبسن رو به اسم خودش ساخته)) و اونها هم از ما تقلید کردن (مثلا داستان قره قونچر رو که براساس کتاب چنگیزخان یک سیاه پوش بوده که در زمان مغولها به مغولها شبیخون میزده و هرگز کسی نفهمید کی بوده رو ادبیات غرب به اسم زورو برای خودش از فرهنگ ما کش رفت... می بینید که احترام متقابل وجود نداشته و همیشه نوعی سرقت ادبی و فرهنگی در کار بوده
عالی.حرف نداره.بازیگر فقط میفونه.
به نظر من همچین فیلم فوق العاده ای هم نبود که توی این جایگاه قرار بگیره . به شخصه لذت خاصی از دیدن فیلم نبردم و به نظرم اگر کسی هم نبینه چیزی از دست نداده چون از لحاظ محتوا هم چیز خاصی نداشت و همون طور که دوستان اشاره کردن بیشتر به یک مقطع تاریخی از جامعه ژاپن اشاره داره
شاید این فیلم به دو شاهکار راشومون و هفت سامورایی نرسه ولی همیشه سینمای کروساوا جذابه .
در کل فیلم خوب و دوست داشتنی است و امتیازی که بهش دادن حقشه .