به نظر من این فیلم جزء فیلم های کامل و درخشان هاکس محسوب نمی شود هر چند که از فیلم صورت زخمی برایان دی پالما، بسیار بسیار بهتر است در حالیکه از نظر سال ساخت، ۵۰ سال هاکس فیلم خود را زودتر ساخته است و همچنین با وجود کمبود امکانات سینمایی، هاکس فیلم قابل توجهی ساخته است و هنوز می شود فیلم را دید و استفاده کرد اما فیلم دی پالما به نظر من بسیار فیلم بدی است و تحملش خیلی سخت است و ضربه اصلی را هم از متنش خورده است چرا که بازیگری پاچینو فوق العاده است.
هاوارد هاکس، آل کاپن را می شناخته است و از نزدیک دوبار با او همنشینی داشته است و همچنین خودش گفته است که از نوع سبک زندگی و همچنین شخصیت های گنگستر شناخت کافی را داشته است و فیلمنامه را همراه با چند نفر با تجربه ی زنده ی خود از گنگستر ها ساخته است. به همین دلیل فیلم بسیار قابل لمس و گویا است چرا که هاکس این نوع آدمها را به خوبی می شناسد و در دوره ای از تاریخ آمریکا زندگی می کند که اینطور آدم ها، در خیابان ها حکومت می کنند.
شناخت هاکس کمک زیادی به او می کند تا ما با شخصیت های نامتعارف او احساس نزدیکی کنیم و باورشان کنیم و همچنین فیلمنامه ی هاکس بسیار عالی از همان آغاز فیلم فضاسازی و شخصیت پردازی خود را آغاز می کند و به سرعت ژانر فیلم خود را دیکته می کند و یک شروع بسیار خوبی دارد مثل تقریباً اکثر فیلم های هاکس.
امری که هاکس در آن بسیار قدرتمند عمل می کند نحوه ی قدرت گیری تونی است چرا که به نظرم این عمل در فیلم توسط هاکس بسیار عالی پرداخت می شود و ما این قسمت فیلم را، یعنی به دست گیری منطقه، توسط تونی را باور می کنیم و این عمل لحظه به لحظه اتفاق می افتد نه دفعتاً، و همچنین به غیر این، شخصیت خود تونی هم بسیار عالی به ما معرفی می شود و هاکس هم بازی خوبی از بازیگرش می گیرد. در واقع نوعی از کودکی و بچگی ما در شخصیت فیلم هاکس می بینیم که به گفته ی هاکس این عین حقیقت است و تقریباً تمام گنگستر ها اینگونه اند و رفتاری بچه گانه دارند که این نوع شکل از شخصیت پردازی در فیلم با موفقیت اجرا می شود.
اما فیلم از مشکلات متعددی رنج می کشد.۱-ارتباط چسکا(خواهر تونی) با تونی و رینالدو بسیار دفعی و تحمیلی است و اصلاً در فیلم پرداخت درستی ندارد در حالیکه بی نهایت این ارتباط میان این سه نفر در فیلم اساسی است.۲- چون این نسبت ذکر شده پرداخت درستی ندارد باعث می شود حتی زوال تونی هم دفعی صورت بگیرد و همچنین فیلمنامه هم بسیار در این قسمت فیلم یعنی نحوه ی منحط شدن تونی، کم مایه است و ما زوال تونی را به خوبی قدرت گیری اش نمی فهمیم.۳- پلیس ها در فیلم اصلاً پرداخت سینمایی ندارند و بیشتر کارکرد شعاری دارند که به این فیلم ضربه می زند و کمی آزار دهنده است.
4
Saeed
۹ سال پیش
یکم حجمش زیادی نیست؟ O-o
3
arminkheradmand2136
۱۰ سال پیش
کارگردان هاواراد هاکسه یا هاوارد هیوز ؟؟ تو فیلم هوانورد که کارگردانش هیوز بود اینجا زده هاکس
2
rfmovies
۱۱ سال پیش
از بهترین فیلمهای گنگستری با بازی درخشان مانی اونم در اوج ساخت فیلمهای گنگستری در امریکا. این فیلم نمونه ای خوب از کارگردانی درخشان هاوارد هاکس است که تو این ژانر هم مثله ژانر کمدی، وسترن و ... بی بدیل ظاهر میشه. فیلمی خوب که بی تردید ارزش چند بار دیدین داره
1
babakkhosravi12
۸ سال پیش
این فیلم یک فیلم گانگستری خوب است. چرا که توانسته زندگی خطرناک، کثیف، بی احساس و جذاب گروهی را که به قول یکی از پلیسهای این فیلم از این به بعد هرکی پول خرید یه هفت تیر رو داشته باشه ادعای گانگستری رو می کنه، یعنی گانگسترهای بزرگ و افراد آنها را نشان دهد. گانگسترهایی با تیپ های مشخص: کلاه لبه دار بر سر، پالتو یا بارانی بلند، سیگار بر لب که در خیابانهایی با نور کم دیده می شوند و یا اینکه در کافه ها به همراه گروه خود وارد و خارج می شوند. از همان ابتدای فیلم با دیدن سایه ای با کلاه لبه دار بر سر که صدای سوتش هم می آید و بعد همین سایه به مردی که سردسته است شلیک می کند، مخاطب می فهمد که با یک فیلم زد و کشت طرف است و قانون در آن چندان قوی نیست که بتواند جلوی این قتل و کشتار را بگیرد.
در سالهای ۱۹۳۰ که سالهای رواج ساختن فیلم های گانگستری بود، هاوارد هاکس که خود در بیشتر ژانرها فیلم ساخته است دست به ساختن فیلمی می زند که هر چند در نگاه اول زندگی گروهی از جنایتکارها را نشان می دهد که بر خلاف اینکه کارشان کشتن است و حتی در این کار به مردم عادی هم آسیب می رسانند،( با اینحال به قول یکی از پلیس ها مردم شخصیت اصلی این فیلم یعنی تونی کامونتی را دوست دارند) اما با همه ی جوانب واقعی این قضیه، در لایه های زیرین و با گذشتن از ارتباط نخستین شخصیتها و فضا، به مرحله ای می رسیم که تونی کامونتی با وجود تمام جذابیتش و رفتارهای شیرین و دوست داشتنی اش نمادی از دیکتاتور می شود. وقتی که با نشان دادن تابلویی که نوشته شده است دنیا مال توئه به پاپی می گوید که یک روز این دنیا مال من خواهد شد. البته منظورم در اینجا از دیکتاتور نه یک شخص خاص، بلکه تمام انسانهاست. در قسمتی از بعد وجودی ما همواره این واکنش هست که در مواقعی که به موفقیتی می رسیم و فی الواقع پله ای بالاتر می رویم دنیا را در مشت خود می گیریم. و این قضیه در بیشتر فیلم هایی که سعی در قهرمان پروری دارند یا درباره ی شخصیت های مهم هست نشان داده شد است. مانند صحنه ی معروف فیلم دیکتاتور بزرگ ساخته چارلی چاپیلن که در آن چاپلین بادکنکی را که به شکل کره ی زمین است در دست خود گرفته و با آن می رقصد.
1
javadjazi
۱۱ سال پیش
چرا هیچکس نظر نداده ؟؟؟ فیلم به این معروفی
1
mehrdad0088
۱۱ سال پیش
Producer Howard Hughes
hatman bayad bebinam
0
kiarash_vip
۸ سال پیش
درسته هممون با صورت زخمی آل پاچینو خاطره داریم و چیزی جاشو نمیگیره ولی این فیلمم از دست ندین هنر نمایی پل مونی تو این فیلم واقعا عالیه ، کاش آثار بیشتری ازش در سایت موجود بود ازش خوشم اومد
6.7
دیدگاه کاربران نمایش تمام دیدگاه ها
دیدگاه خود را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.
بررسی فیلم صورت زخمی از هاکس
نحوه ی قدرت گیری و انحطاط یک گنگستر
به نظر من این فیلم جزء فیلم های کامل و درخشان هاکس محسوب نمی شود هر چند که از فیلم صورت زخمی برایان دی پالما، بسیار بسیار بهتر است در حالیکه از نظر سال ساخت، ۵۰ سال هاکس فیلم خود را زودتر ساخته است و همچنین با وجود کمبود امکانات سینمایی، هاکس فیلم قابل توجهی ساخته است و هنوز می شود فیلم را دید و استفاده کرد اما فیلم دی پالما به نظر من بسیار فیلم بدی است و تحملش خیلی سخت است و ضربه اصلی را هم از متنش خورده است چرا که بازیگری پاچینو فوق العاده است.
هاوارد هاکس، آل کاپن را می شناخته است و از نزدیک دوبار با او همنشینی داشته است و همچنین خودش گفته است که از نوع سبک زندگی و همچنین شخصیت های گنگستر شناخت کافی را داشته است و فیلمنامه را همراه با چند نفر با تجربه ی زنده ی خود از گنگستر ها ساخته است. به همین دلیل فیلم بسیار قابل لمس و گویا است چرا که هاکس این نوع آدمها را به خوبی می شناسد و در دوره ای از تاریخ آمریکا زندگی می کند که اینطور آدم ها، در خیابان ها حکومت می کنند.
شناخت هاکس کمک زیادی به او می کند تا ما با شخصیت های نامتعارف او احساس نزدیکی کنیم و باورشان کنیم و همچنین فیلمنامه ی هاکس بسیار عالی از همان آغاز فیلم فضاسازی و شخصیت پردازی خود را آغاز می کند و به سرعت ژانر فیلم خود را دیکته می کند و یک شروع بسیار خوبی دارد مثل تقریباً اکثر فیلم های هاکس.
امری که هاکس در آن بسیار قدرتمند عمل می کند نحوه ی قدرت گیری تونی است چرا که به نظرم این عمل در فیلم توسط هاکس بسیار عالی پرداخت می شود و ما این قسمت فیلم را، یعنی به دست گیری منطقه، توسط تونی را باور می کنیم و این عمل لحظه به لحظه اتفاق می افتد نه دفعتاً، و همچنین به غیر این، شخصیت خود تونی هم بسیار عالی به ما معرفی می شود و هاکس هم بازی خوبی از بازیگرش می گیرد. در واقع نوعی از کودکی و بچگی ما در شخصیت فیلم هاکس می بینیم که به گفته ی هاکس این عین حقیقت است و تقریباً تمام گنگستر ها اینگونه اند و رفتاری بچه گانه دارند که این نوع شکل از شخصیت پردازی در فیلم با موفقیت اجرا می شود.
اما فیلم از مشکلات متعددی رنج می کشد.۱-ارتباط چسکا(خواهر تونی) با تونی و رینالدو بسیار دفعی و تحمیلی است و اصلاً در فیلم پرداخت درستی ندارد در حالیکه بی نهایت این ارتباط میان این سه نفر در فیلم اساسی است.۲- چون این نسبت ذکر شده پرداخت درستی ندارد باعث می شود حتی زوال تونی هم دفعی صورت بگیرد و همچنین فیلمنامه هم بسیار در این قسمت فیلم یعنی نحوه ی منحط شدن تونی، کم مایه است و ما زوال تونی را به خوبی قدرت گیری اش نمی فهمیم.۳- پلیس ها در فیلم اصلاً پرداخت سینمایی ندارند و بیشتر کارکرد شعاری دارند که به این فیلم ضربه می زند و کمی آزار دهنده است.
یکم حجمش زیادی نیست؟ O-o
کارگردان هاواراد هاکسه یا هاوارد هیوز ؟؟
تو فیلم هوانورد که کارگردانش هیوز بود اینجا زده هاکس
از بهترین فیلمهای گنگستری با بازی درخشان مانی اونم در اوج ساخت فیلمهای گنگستری در امریکا. این فیلم نمونه ای خوب از کارگردانی درخشان هاوارد هاکس است که تو این ژانر هم مثله ژانر کمدی، وسترن و ... بی بدیل ظاهر میشه. فیلمی خوب که بی تردید ارزش چند بار دیدین داره
این فیلم یک فیلم گانگستری خوب است. چرا که توانسته زندگی خطرناک، کثیف، بی احساس و جذاب گروهی را که به قول یکی از پلیسهای این فیلم از این به بعد هرکی پول خرید یه هفت تیر رو داشته باشه ادعای گانگستری رو می کنه، یعنی گانگسترهای بزرگ و افراد آنها را نشان دهد. گانگسترهایی با تیپ های مشخص: کلاه لبه دار بر سر، پالتو یا بارانی بلند، سیگار بر لب که در خیابانهایی با نور کم دیده می شوند و یا اینکه در کافه ها به همراه گروه خود وارد و خارج می شوند. از همان ابتدای فیلم با دیدن سایه ای با کلاه لبه دار بر سر که صدای سوتش هم می آید و بعد همین سایه به مردی که سردسته است شلیک می کند، مخاطب می فهمد که با یک فیلم زد و کشت طرف است و قانون در آن چندان قوی نیست که بتواند جلوی این قتل و کشتار را بگیرد.
در سالهای ۱۹۳۰ که سالهای رواج ساختن فیلم های گانگستری بود، هاوارد هاکس که خود در بیشتر ژانرها فیلم ساخته است دست به ساختن فیلمی می زند که هر چند در نگاه اول زندگی گروهی از جنایتکارها را نشان می دهد که بر خلاف اینکه کارشان کشتن است و حتی در این کار به مردم عادی هم آسیب می رسانند،( با اینحال به قول یکی از پلیس ها مردم شخصیت اصلی این فیلم یعنی تونی کامونتی را دوست دارند) اما با همه ی جوانب واقعی این قضیه، در لایه های زیرین و با گذشتن از ارتباط نخستین شخصیتها و فضا، به مرحله ای می رسیم که تونی کامونتی با وجود تمام جذابیتش و رفتارهای شیرین و دوست داشتنی اش نمادی از دیکتاتور می شود. وقتی که با نشان دادن تابلویی که نوشته شده است دنیا مال توئه به پاپی می گوید که یک روز این دنیا مال من خواهد شد. البته منظورم در اینجا از دیکتاتور نه یک شخص خاص، بلکه تمام انسانهاست. در قسمتی از بعد وجودی ما همواره این واکنش هست که در مواقعی که به موفقیتی می رسیم و فی الواقع پله ای بالاتر می رویم دنیا را در مشت خود می گیریم. و این قضیه در بیشتر فیلم هایی که سعی در قهرمان پروری دارند یا درباره ی شخصیت های مهم هست نشان داده شد است. مانند صحنه ی معروف فیلم دیکتاتور بزرگ ساخته چارلی چاپیلن که در آن چاپلین بادکنکی را که به شکل کره ی زمین است در دست خود گرفته و با آن می رقصد.
چرا هیچکس نظر نداده ؟؟؟ فیلم به این معروفی
Producer Howard Hughes
hatman bayad bebinam
درسته هممون با صورت زخمی آل پاچینو خاطره داریم و چیزی جاشو نمیگیره ولی این فیلمم از دست ندین هنر نمایی پل مونی تو این فیلم واقعا عالیه ، کاش آثار بیشتری ازش در سایت موجود بود ازش خوشم اومد