فیلم بابیلون یک حماسه اصلی دهه ۱۹۲۰ لس آنجلس به رهبری برد پیت، مارگو رابی و دیگو کالوا ،با گروهی از بازیگران شامل جووان آدپو ، لی جون لی و جین اسمارت . داستانی همراه با جاه طلبی بزرگ، ظهورو سقوط شخصیتهای متعدد را در دوران انحطاط و تباهی افسارگسیخته اوایل هالیوود ردیابی می کند.
فیلم بابیلون یک حماسه اصلی دهه ۱۹۲۰ لس آنجلس به رهبری برد پیت، مارگو رابی و دیگو کالوا ،با گروهی از بازیگران شامل جووان آدپو ، لی جون لی و جین اسمارت . داستانی همراه با جاه طلبی بزرگ، ظهورو سقوط شخصیتهای متعدد را در دوران انحطاط و تباهی افسارگسیخته اوایل هالیوود ردیابی می کند.
تمام ژانر های مربوط به این اثر:
تمام ژانر های مربوط به این اثر:
7.3
دیدگاه کاربران نمایش تمام دیدگاه ها
دیدگاه خود را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.
کاملا فیلمی بی سر و ته و نامفهوم و عجیب و غریب، از اون تیپ فیلم ها که یکسری آدم عجیب و غریب تر از خود فیلم، دور هم بشینند در موردش صحبت کنند و پز بدن که ما هنرشناس و فیلم شناسیم.
فیلم خیلی خوبی بود. همه چی عالی مخصوصا موزیک.
یه ذره زیادی طولانی بود . خوب بود
نکته جالب فیلم بابیلون اینه که وقتی جک کنراد به مهمانی می‌رسد و دارد ایتالیایی صحبت می‌کند، همسرش می‌گوید او اهل شاونی است. برد پیت در واقع اهل شاونی، اوکلاهاما است.
بهترین فیلم امسال بدون شک واقعا لذت بردم
ارزش یک بار دیدن داره اما باید صبر و حوصله به خرج داد. دیمین شزل علاقه خاصی به موسیقی جاز و صحنه های شلوغ و پر زرق و برق داره. این فیلم هم به صورت یک مستند یا زندگی نامه به بخشی از تاریخ سینما میپردازه. کارگردان با ارجاعات مختلف ادای دینی به فیلم ها و موسیقی های که اون علاقمند به دنیا هنر کردن انجام میده.
واقعا حیف این همه بازیگره خوب فیلم به شدت بی سر و ته و خسته کننده و بی معنی و بی هیجان شاید ۲ درصد کله مردم خوششون بیاد اگر مثل من بخاطر بازیگرا دانلود کردید و منتظر یه فیلم عالی هستید دانلود نکنید
دیدنش خیلی صبوری میخواد… در بسیاری از لحظات آشفته بنظر میرسه. یجورایی سرسام میگیرید. صحنه‌های شلوغ و پرزرق و برق رو بنظرم بیشتر میشه گفت پرفشار و سرسام‌آور ساخته. گاهی تم طنز بعضی صحنه‌ها خلاقانهً‌ست. درکل دمین شزل توی فیلمهای قبلیش ثابت کرده که چقدر توانمنده. و این فیلم هم به هر حال توی مسیر هنریش یه تجربه‌ست. من که بابت همون لالا لند تا زنده‌ام قدردانشم. ولی موسیقی جاستین هرویتز واقعا به پای آثار قبلی نمیرسید… فک کنم حس فیلم رو نگرفته بود.