در حالیکه "فیلیپ" منتطر انتشار رمان دوم خود است، به شدت خشمگین می شود. او تصور می کند که با سر و صداهای دائمی آرامش خود را از دست داده و یک رابطه پرتنش با دوست دختر عکاس خود "اشلی" دارد...
در حالیکه "فیلیپ" منتطر انتشار رمان دوم خود است، به شدت خشمگین می شود. او تصور می کند که با سر و صداهای دائمی آرامش خود را از دست داده و یک رابطه پرتنش با دوست دختر عکاس خود "اشلی" دارد...
این jason schwartzman , چه شباهت عجیبی در برخی از تصاویرش به تام کروز داره.
-یه سرچ تو گوگل کنید میبینید.
10
mka_lim2000
۹ سال پیش
گوش کن فیلیپ، کمدی نامتعارفیه که بیشتر گزنده و غافلگیرکننده است تا خنده دار... الکس راس پری کارگردان جوانیه که میراث جان کاساویتس و به قول خودش آرنو دپلشنِ فرانسوی رو به امروز می کشونه و توی این فیلم شمایلی بی نظیر از تنهایی و انزوای خودویرانگر رو نشون میده... راس‌پِری آدم‌هایش رو در روند لحظات اتفاقی و نامشخص تعریف می‌ کنه و نه در دلِ موقعیت‌ های از پیش تعیین ‌شده.. مثلا در صحنه‌ای از فیلم دو دوست قدیمی، زیمرمن و نرم با دو زنِ غریبه مشغول خوش‌ گذرانی هستند و در حالیکه فیلیپ پیانو می نوازه فیلیپ شروع به پایکوبی می‌کنند. ناگهان دختر جوانِ زیمرمن در راه‌پله‌ ظاهر میشه و یک دفعه حال و هوای صحنه تغییر می‌کنه و زن‌ها ناچارن با بدوبیراه زیمرمن از خونه بیرون میرن... لحظاتی زودگذر و همزمان ویرانگر که بیشتز از هرچیزی یادآور کاساویتس و فیلم چهره‌هاشه... ضمن اینکه گوش کن فیلیپ فیلمی مثال‌زدنی است در ابعاد مختلفی از بازیگری، اجرا و روایت... برای مثال رجوع کنید به صحنه پاسخ نه‌ ی اشلی به فیلیپ که پس از خروج فیلیپ، نمایی یک دقیقه‌ای رو به خودش اختصاص می ده. سلسه‌ای از خشم‌، ناامیدی، ناراحتی، عزم، تصمیم و سرانجام مهربانی، بازگشتن به خود و حتی دریغ. و همین لحظه‌ی کوتاه یک‌ دقیقه‌ای شاید به ‌جرأت غنی‌ ترین لحظه‌ای باشه که توسط یک بازیگر زن در تمام سینمای سال گذشته برگزار شده.... و نهایتا اینکه الکس راس پری کارگردانی که دیگه یکی از جدی ترین صداهای سینمای مستقل امریکاست....
5
mohsen.rmsj
۱۰ سال پیش
خیلی خوبه ولی نمیدونم چرا با این که جدیده و لی کاورش قشنگ نیست
6
دیدگاه کاربران
دیدگاه خود را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.
این jason schwartzman , چه شباهت عجیبی در برخی از تصاویرش به تام کروز داره.
-یه سرچ تو گوگل کنید میبینید.
گوش کن فیلیپ، کمدی نامتعارفیه که بیشتر گزنده و غافلگیرکننده است تا خنده دار... الکس راس پری کارگردان جوانیه که میراث جان کاساویتس و به قول خودش آرنو دپلشنِ فرانسوی رو به امروز می کشونه و توی این فیلم شمایلی بی نظیر از تنهایی و انزوای خودویرانگر رو نشون میده... راس‌پِری آدم‌هایش رو در روند لحظات اتفاقی و نامشخص تعریف می‌ کنه و نه در دلِ موقعیت‌ های از پیش تعیین ‌شده.. مثلا در صحنه‌ای از فیلم دو دوست قدیمی، زیمرمن و نرم با دو زنِ غریبه مشغول خوش‌ گذرانی هستند و در حالیکه فیلیپ پیانو می نوازه فیلیپ شروع به پایکوبی می‌کنند. ناگهان دختر جوانِ زیمرمن در راه‌پله‌ ظاهر میشه و یک دفعه حال و هوای صحنه تغییر می‌کنه و زن‌ها ناچارن با بدوبیراه زیمرمن از خونه بیرون میرن... لحظاتی زودگذر و همزمان ویرانگر که بیشتز از هرچیزی یادآور کاساویتس و فیلم چهره‌هاشه... ضمن اینکه گوش کن فیلیپ فیلمی مثال‌زدنی است در ابعاد مختلفی از بازیگری، اجرا و روایت... برای مثال رجوع کنید به صحنه پاسخ نه‌ ی اشلی به فیلیپ که پس از خروج فیلیپ، نمایی یک دقیقه‌ای رو به خودش اختصاص می ده. سلسه‌ای از خشم‌، ناامیدی، ناراحتی، عزم، تصمیم و سرانجام مهربانی، بازگشتن به خود و حتی دریغ. و همین لحظه‌ی کوتاه یک‌ دقیقه‌ای شاید به ‌جرأت غنی‌ ترین لحظه‌ای باشه که توسط یک بازیگر زن در تمام سینمای سال گذشته برگزار شده.... و نهایتا اینکه الکس راس پری کارگردانی که دیگه یکی از جدی ترین صداهای سینمای مستقل امریکاست....
خیلی خوبه ولی نمیدونم چرا با این که جدیده و لی کاورش قشنگ نیست
کدوم انکودر بهتره؟