پسر بچه ای به دنیا می آید و در هنگام زایمان مادرش از دنیا می رود , پدر او که یک سازنده ی آثار موسیقی است , ویولن خود را با ترکیبی از روغن جلا و خون او رنگ می کند و به بچه اش می دهد. اما بچه هم می میرد. ویولون به یتیم خانه سپرده می شود و …
تمام ژانر های مربوط به این اثر:
تمام ژانر های مربوط به این اثر:
6.7
دیدگاه کاربران نمایش تمام دیدگاه ها
دیدگاه خود را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.
دوستان منت بذارن رو پیشنهاد ما یه تامّلی بکنن. تمنا میکنم راجع به فیلم حکــــــــم کُلّی صادر نکنیـــن. اینکه میگین:
" فقط موسیقی این فیلم زیباس - هیچ جذابیتی نداره - ارزش یه بار دیدن رو داره - حوصله سر میبره و ..." یا ازین دست جمله ها؛ یه بینندۀ معمولی رو به کُل نااُمید و مجاب به ندیدن فیلم (هر فیلمی) میکنه. خواهش میکنم برخی از دوستان همه چیو فقط سیاه و سفید نبینن. دوستان، به نظر بنده، نقـد این فیلم و مطالبی که منتقدین در نقدش نوشتن رو اگه بخونین، اونم به همراه دوباره دیدنش، نظرتون رو کمی تلطیف و تعدیل میکنه. {ممنون از سینمادوستان عزیز}
یادش بخیر.. این فیلم خاطره ساز و خاطره انگیز رو از دست ندین
هر کس این فیلم رو دیده باشه با شنیدنه اسمش موهای تنش سیخ میشه شاهکاره شاهکار این فیلم
یک فیلم رو باید دید،صرفا نه برای این که اسکار بهترین موسیقی رو برده.
من فیلم رو هنوز ندیدم ولی آکادمی اسکار یه ۲۰ سالی هست که اسکار بهترین موسیقی رو به موسیقی های معمولی میده مانند
Babel
کوهستان بروکبک
The Lord of the Rings The Return king
social Network
Life of pi
و...
البته به کسانی هم داده که واقعا حقشان بوده و موسیقی حیرت انگیز داشته اند مانند
up
Finding neverland
The English Patient
و...
در کل منظور این است که یک فیلم را صرفا برای اینکه اسکار برده نباید در اون ضمینه تحسین کرد
برای مثال فیلم خاطرات یک گیشا موسیقی بسیار Match با فیلم داشت و تمام منتقدین موسقی را قابل تحسین دونستند و تمام جوایز رو برای موسیقی درو کرد اما آکادمی اسکار به این فیلم جایزه بهتریم موسیقی متن رو نداد
و تمام موسیقیدانان جهان را متعجب کرد از این امر.
فیلم خیلی خوش ساختیه.این ویلون یه نماد از انسانیته که توی مسیر تاریخ ضربه های سختی میبینی ولی در آخر به یه اثر هنری ناب تبدیل میشه.حتما ببینیدش اگر به درام علاقه دارید.
چرندی بیش نیست , کاملا کسل کننده!
تنها بخش برخورد حکومت مائو با آلت موسیقی غربی جالبه.
فیلم خیلی عمیق و احساسیه و حسنش اینه که به بیننده اجازه می ده تفسیرهای مختلفی از فیلم داشته باشه و یک نکته جالبش هم اینه که نقش اولش این دفعه به جای یک آدم یک ویولنه، که غمی که در این ویولن نهفته شده و خود صدای ساز ویولن که فی نفسه شبیه ناله می مونه، خیلی تناسب خوبی ایجاد کرده.