یک پسر بچه روبات که با تکنولوژی بسیار پیشرفته‌ای ساخته شده است، هرکاری میکند تا بتواند به پسری واقعی تبدیل شده و دوباره عشق مادرش را که یک انسان واقعی است، بدست آورد.
یک پسر بچه روبات که با تکنولوژی بسیار پیشرفته‌ای ساخته شده است، هرکاری میکند تا بتواند به پسری واقعی تبدیل شده و دوباره عشق مادرش را که یک انسان واقعی است، بدست آورد.
تمام ژانر های مربوط به این اثر:
تمام ژانر های مربوط به این اثر:
7.5
دیدگاه کاربران نمایش تمام دیدگاه ها
دیدگاه خود را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.
این فیلم قرار بود توسط کوبریک کارگردانی بشه و بعد از چشمان باز بسته ساخته بشه اما کوبریک سر همون پروژه آخر دار فانی رو وداع گفت و حتی به تدوین نهایی اون فیلم هم نرسید اما باز استاد اسپیلبرگ جوانمردی کرد و نگذاشت این پروژه روی زمین بمونه که باید ازش ممنون باشیم که همچین شاهکاری رو درآورد
تاحالا شده بعد از دفعه ی صدم وقتی یک فیلمو میبینید هنوز آخر فیلم خودتونو غرق در اشک پیدا کنین,
تاحالا شده بعد از دیدن فیلمی ارزش زنده بودن و زندگی رو بیشتر از هرموقعی درک کنین,
این فیلم باهاتون کاری میکنه که معنای واقعی عشق رو با تک تک سلول هاتون حس کنید,
این فیلم شما رو از همـــه ی دنیا و مطعلقاتش جدا میکنه و برای ۲ ساعت میبره پیش مادرتون و ارزش مادر و وجودش رو طوری بهتون یادآور میشه که نمیدونین باید خوشحال باشید بخاطر داشتنش یا ناراحت بخاطر اینکه اونطور که باید براش باشید یا میبودید نیستید,
این فیلمو باید بار ها و بارها دید و دید و گریست و گریست,
معدود فیلمهایی ساخته شدن که اینچنین تاثیر قوی و عمیقی رو بیننده بذارن,
این فیلم جایی برای نقد و نقادی نداره, این فیلمو باید حس کرد,
از دیدنش لذت که نه, باید درد کشید, اینکه بدونیم ی روزی قراره دیگه نباشیم و نباشن خیلی زجرآوره,
پس از لحظه لحظه اش استفاده کنید.
(فیلمای زیادی بودن که دیدم ولی حوصله ای برای نوشتن راجع بهشون نداشتم ولی این فیلم واقعا فرق داشت.)
اولین باری که این فیلم رو دیدم ۱۰ یا ۱۲ سال پیش بود. اون موقع چندان سن وسالی نداشتم و تازه برادر کوچیکم بدنیا امده بود و اون موقع احساس میکردم که مادر دیگه مثل سابق دوستم نداره به همین خاطر یه جورایی احساسات پسره رو درک میکردم و وقتی که فیلم تموم شد زدم زیر گریه. حالا بعد از سال ها دوباره فیلمو دیدم وبازم آخرش گریه کردم.
نابودگره این فیلم... آدم و میکشه از ناراحتی یعنی فقط باید بشینی گریه کنی... خیلی بد خوبه :(((((((
من این فیلم رو بیشتر از بیست بار دیدم،دارم فکر میکنم چطوری میشه به این اندازه خلاقیت بخرج داد،هر چند هنر گنجونده شده در این فیلم هم قابل وصف نیست،از این گذشته دوستی رو میشناسم که میگه هر وقت اسم این فیلم میاد میخوام سجده کنم (:
این فیلم فقط میخواست یه چیزا بگه
مادر
این فیلم حرف نداره من هنوزم از دیدن این فیلم لذت میبرم .
اخر فیلم اشکمو در اورد :(