فیلم دو داستان دراماتیک را روایت می کند.در گذشته ای نامشخص،شخصی که پدر خود را به قتل رسانده محکوم می شود توسط موجوداتی وحشی کشته شود.در داستان دوم،"جولین" پسر جوان یک کارخانه دار آلمانی به سمت مزرعه اش می رود تا در کنار خوکهایش بماند چون ارتباط با انسانها را دوست ندارد...
5.8
دیدگاه کاربران نمایش تمام دیدگاه ها
دیدگاه خود را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.
من پدرم را کشتم، گوشت انسان خوردم و از خوشی می‌لرزم...
.
.
.
.
فیلم *خوکدانی* اثر پازولینی بزرگ در دو اپیزود گذشته و معاصر...فیلمی نمادین و پر اشتها.
ببینیدش
در گذشته ای نامشخص،شخصی که پدر خود را به قتل رسانده محکوم می شود توسط موجوداتی وحشی کشته شود
:)) سادیسمی بازی چرا در میارن اینا
تحلیلی بر سینمای کارگردانانی که این روزها دلتنگشان هستیم:
کارگردانان صاحب سبکی نظیر برگمان، فلینی، تارکوفسکی، پازولینی، آنجلوپولوس، سوخوروف، مالیک و دیگر بزرگان این عرصه، شاید در نگاه اول برخی فیلم هایشان از جذابیت های بصری سرگرم کننده برخوردار نباشند و یا احساس شود که فیلنامه قصد گره گشایی از داستان را ندارد و صرفا می خواهند طرح مسئله کنند و نه نمایش داستانی که ابتدا و انتهایش معلوم است، ولی چرا ما این احساس را می کنیم؟ اصلا چرا این اتفاق می افتد؟ مگر جز این است که در سال ۱۹۹۷، نخل نخل های طلای کن توسط تمام کارگردانان دارنده نخل طلای به برگمان تقدیم شده است، ایا این انتخاب اشتباه بوده است؟! خیر! او یکی از بزرگ ترین کارگردانان تمام تازیخ است. اشاره خواهم کرد.
اول باید اشاره کرد که سینما هنر است و یک اثر سینمایی بر پایه ی جهان بینی یک کارگردان شکل گرفته و ما به فهم آن جهان بینی دعوت شده ایم، طبیعی است که کسی که به فلسفه علاقه ندارد نباید سر کلاس فلسفه بنشیند، چون علاقه او نیست و پس می زند! ولی می شود بستر فهم آن را به تدریج در خود ایجاد کند. اصولا برای درک یک اثر فلسفی باید صبور بود و اجازه داد تا اثر به تدریج در نهاد ما رسوخ کند.
اما چیزی که گاهی باعث می شود ما اصطلاحا برخی آثار هنری این بزرگان را پس بزنیم، به تعریفی است که خودمان در ناخود آگاه مان از سینما کرده ایم و یا بعضی اوقات با جبهه گیری و پیش داوری منفی به پای نشتسن آن اثر نشسته ایم، و این بزرگ ترین اشتباه یک بیننده است. گاهی یک نوجوانی که به اصطلاح ذهن خالی تر از تجربه های بصری و پیش داوری دارد، بسیار زیباتر این آثار را درک می کند. سینما هنر است و نه دادگاه که ما بخواهیم با پیش داوری به تماشای یک اثر بنشینیم. اجازه دهیم آن اثر به تدریج جای خود را در ذهن ما باز کند و اصلا اصراری در فهم سریع داستان و یا مشاهده قصه درگیرکننده نداشته باشیم. همیشه قرار نیست سینما ما را به جشنواره از داستان های سرگرم کننده و نمایش غافلگیری های جذاب دعوت کند (که آن هم بسیار قابل احترام است)، گاهی به نمایشی از بستری خارق العاده دعوتیم که قرار است به تدریج ما را به خود ما ارجاع دهد، بدون آنکه متوجه این ارجاع به درون شویم. و مطمئن باشیم که این ارجاع در مدت کوتاهی بسیار بسیار لذت بخش خواهد بود.
موفق باشید.
خوشحالم از اینکه یه فیلم دیگه از پازولینی توی سایت قرار گرفت،امیدوارم ارشیو فیلم های این کارگردان برجسته و بزرگ هرچه زودتر در سایت کامل بشه .
واقعا لقب شاعر سینمای ایتالیا حقشه
اساسی ترین اثر سینمایی پازولینی به اعتقاد من.
دوستان اجازه بدین که تصاویر فوق العاده ی پازولینی ، بی سر و صدا، مغز شما را شست و شو بدهد...
مریض کننده و بی پروا آنچنان که گویی واژه گانی از تی اس الیوت در سرزمین بی حاصل با مشتهای محمد علی کلی در هم آمیخته و در مغز این کارگردان برآماسیده و شتک زده ست بر پرده سینما.
عموم مردم چیزایی براشئن جالبه و بهش بها میدن که ازش سر در نمیارن فیلمای پازولینی هم نمونه همینه هر چند من به شخصه اون رو تحسین میکنم و اکثر فیلماش رو دیدم اون هم بخاطر اینکه یک باخایه بود و دو که خالق سبک بود و سینمایی متفاوت داشت