“هشت و نیم” پژوهش درمشکل کارگردانی مشهور است که نمیداند برای فیلم آیندهٔ خود چه موضوعی را برگزیند.
“هشت و نیم” پژوهش درمشکل کارگردانی مشهور است که نمیداند برای فیلم آیندهٔ خود چه موضوعی را برگزیند.
تمام ژانر های مربوط به این اثر:
تمام ژانر های مربوط به این اثر:
6.3
دیدگاه کاربران نمایش تمام دیدگاه ها
دیدگاه خود را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.
بیانیه ای در شناخت فلینی.
فیلم های او عین زندگیش هست و همشون با هم یک کل را ایجاد میکنند که آن فلینی است.فلینی یعنی هوش،هوش یعنی فلینی
فلبنی یعنی بزرگسالانی که در کودکی خود سیر میکنند و ریسک فراتر رفتن از آن را نمیکنند.فلینی یعنی مردان کودک مانندی که هر روز جلوی دریا مینشینند اما جرات تن زدن به دریا را ندارن اما یکنفرشان دوران کودکی خود را ترک میکند ودنبال دنیای جدیدی میرود.(ولگردهای فلینی)
فلینی یعنی عیسی مسیح که معصومیت و محبت خود را به صلیب میکشد تا یک بار دیگر آن ها را زنده کند.جلسومینا میمیرد اما زامپانو را زنده میکند او میمیرد اما با مرگش خشونت را میکشد و خودش را زنده میکند در درون زامپانو.(جاده فلینی)
فلینی یعنی کابیریا که معصومیت و پاکی از دست رفته خودش را در سالن نمایش تئاتر دوباره بدست می آورد فلینی یعنی سلوک شخصیت از مادیات در راه بدست آوردن تمام فضیلتهای های انسانی.(شبهای کابیریا فلینی)
فلینی یعنی زوال دنیای مدرن.فلینی یعنی مارچلو روبینی که دنبال حقیقت در دنیای کثرت مدرن میگردد.فلینی یعنی آرزوی یافتن رستگاری از درون زنی زیبا اما نه زنی زمینی که زنی ماورایی.فلینی یعنی یافتن زوال دنیای مدرن به شکل یک هیولای دریایی.فلینی یعنی ناامید شدن از رستگاری و یافتن خود در منجلاب مدرن.(زندگی شیرین فلینی)
فلینی یعنی سه فیلم.یک بار کارگردانی که در سعی نوشتن فیلمنامه ی خودش است یکبار کارگردانی که شخصیتش توأم از دنیای کثرت است و مسئله اش خودش است یعنی کارگردانی که چون موضوع فیلمش شخصیت خودش است و ناتوان از وحدت آن است ئر نوشتنش شکست میخورد و یکبار کارگردان فیلم، خود فلینی است که خودش را در آینه ی خودش میبیند و فیلمش قرار است آینه ی آینه اش باشد.(هشت و نیم فلینی)
فلینی یعنی یافتن رستگاری در هشت و نیم که کثرت را می پذیرد.فلینی یعنی یافتن شخصیت درونیش در دنیای آشوب بیرونی فلینی یعنی جولیتا که با تخیلاتش می جنگد فلینی یعنی جنگ دنیای درون.(جولیتای ارواح فلینی)
فلینی یعنی زوال ایتالیای امروز در آیینه ی ایتالیای دیروز.فلینی یعنی هجو امروز با استفاده از فساد دیروز فلینی یعنی جنگ با دنیای فاسد ایتالیای امروز از طریق هجو وحشتناک ایتالیای دیروز.(ساتیریکن فلینی)
فلینی یعنی وجهی از ازمحلال در همه چیز. فلینی یعنی نشان دادن مرگ دلقک ها.نشان دادن تمام شدن دوران شاد آن ها.فلینی یعنی خواندن مرثیه برای تمام آنچه که ارزش داشت بماند اما رخت بسته است.(دلقک های فلینی)
فلینی یعنی زوال و انحطاط اخلاقی رم خصوصا در جوان تر ها.فلینی یعنی جمعی از لمپن ها که آینده ای برایشان قابل تصور نیست فلینی یعنی زوال کلیسای کاتولیک.(رم فلینی)
فلینی یعنی تصویر یک شهر.نه اینکه فرد را شخصیت کند که در پی ساختن و شخصیت کردن شهر دوران کودکی خودش است.فلینی تمام دورانی که از شهرش گذشته است را به تصویر میکشد و فاشیسم را هجو میکند.فلینی یعنی خاطره اش از گرادیسکا که بهار شهرشان بود و اوج تخیل زیبایی در نزد تمام مردم شهرشان که در پایان همسر یک فاشیسم میشود این عین خشونت هجو فلینی است.فلینی یعنی دیدن مرگ مادر و دیدن اینکه چطور پدر ش بعد از آن دچار ازمحلال میشود.(آمارکورد فلینی)
فلینی یعنی کشتن اسطوره ی تمام جوانان ایتالیا که اون کازانوواست.فلینی یعنی تحقیر کازانووا و نشان دادن شکست ها ی بی پایان او.(کازانووا فلینی)
فلینی یعنی تحقیر تمام هنرمندان امروز ایتالیا. و نشان دادن انحطاط هنر در کشورش.فلینی یعنی بیرون کشیدن یک بار دیگر هیولای دنیای مدرن که بسیار زشت است از درون دریا.اون هیولا درون هنرمندانش است.(و کشتی همچنان به راهش ادامه می دهد از فلینی)
هیچ جذابیتی نداشت.به تله تئاتر بیشتر شبیه بود تا به فیلم سینمایی.واسه من که اینطور بود.
فیلم مورد علاقه ام در جوانی ها یادش بخیر توصیه میکنم حتما دانلود کنید
هیچ‌وقت به این فکر نکرده‌ام که فیلم‌ها باید راست بگویند یا دروغ. راست و دروغ یعنی چی؟ اصلاً فیلم می‌سازیم برای چی؟ این سئوالی‌ست که همیشه از خودم می‌پرسم. گاهی برایش جوابی دارم و گاهی به هیچ جوابی نمی‌رسم.
یادم هست به داستانی فکر کرده بودم درباره‌ی مردی که می‌خواهد فیلمی بسازد، امّا نمی‌داند چه فیلمی باید بسازد. بعد فکر کرده بودم چی می‌شود اگر گذشته‌ای را که از دست رفته به‌یاد بیاورد و بعد چیزهایی از آینده‌ای را که هنوز نیامده ببیند؟ بعد فکر کردم اگر مرزِ واقعیت و خیال در زندگیِ این آدم برداشته شود چی می‌شود؟ بعد فکر کردم اصلاً اگر این آدم خواب ببیند که بیدار است چی می‌شود؟ بعد رسیدم به این‌که نه خواب است و نه بیداری؛ چیزی‌ست بینِ این‌دو.
روزی که ایده‌ی هشت‌ونیم را با دوستانم در میان گذاشتم، کسی حرفی نزد. حالا فکر می‌کنم به‌نظرشان رسیده که دارم شوخی می‌کنم؟ مگر می‌شود این‌ها را فیلم کرد؟ راستش خودم هم فکر نمی‌کردم بشود فیلم‌شان کرد. یک‌جور کنجکاوی بود بیش‌تر. دلم می‌خواست ببینم می‌شود یا نه. و شد. شد هشت‌ونیمی که خودم ازش می‌ترسم. ترسم هم بی‌دلیل نیست؛ چون خودم را بیش‌تر از هر فیلمِ دیگری در این فیلم می‌بینم.
می‌دانم که خیلی‌ها دوست دارند فیلمی به‌سبکِ هشت‌ونیم بسازند، ولی من خودم دوست ندارم. می‌دانید؛ برایم اصلاً آسان نیست که دوباره آن گیجی و گنگی را تجربه کنم. راست و دروغش که مهم نیست؛ هست؟ زندگیِ من هست یا نیست؟ چه اهمیتی دارد؟
همیشه از حقیقت خوشم آمده، ولی وقتی پای فیلم وسط باشد، حق را به دروغ می‌دهم. تماشای مستندهای خوب را دوست دارم، ولی دوست ندارم مستند بسازم. دوست دارم فیلمی بسازم که همه‌اش دروغ باشد. داستانی باشد که خودم تعریفش می‌کنم. داستان. داستان. داستان. این چیزی‌ست که دوستش می‌دارم.
می‌دانم ممکن است حرفِ عجیبی به‌نظر برسد؛ ولی وقتی از من پرسیدند سینما ـ حقیقت را دوست داری یا نه، گفتم سینما ـ حقیقت؟ ولی سینما ـ دروغ را بیش‌تر دوست دارم. حالا هم فکر می‌کنم راستش را گفته‌ام. آدم نباید دروغ بگوید؛ به‌خصوص وقتی پای سلیقه‌اش در میان باشد.
دیگه از این شاهکارا نمیاد حیف
نمره من ۱۰۰
یک فیلم بدون فرم
بدون محتوا
بدون بازی درست
بدون کارگردانی خوب...
البته از احمقی مثل فلینی همچین انتظاری هم باید داشت.
عزیزان نه خودم رو گول میزنم, نه خودتون رو...
این فیلم به هیچ عنوان ارزش دیدن نداره و فقط تلف کردن وقته.
۰/۱۰
با تشکر
م.ک.
نمیدونم چرا فیلم های ایتالیایی انقد حس خوبی به آدم میدن،انگار که آدماش بلد نباشن که ناراحت باشن و غمگین به نظر بیان،یه جورایی انگار زندگیشون واقعی نباشه،همه چیز خیلی خوب و خوشه حتی تلخ ترین موضوعات مث خیانت و...،که تو ابن مورد صد البته با سینمای فرانسه متفاوته،به نظرم حتی مکالمه فرانسوی ها با هم خیلی خشنه که بازم فک کنم به خاطر زبان و الفباشون باشه.در کل میخواستم بگم که سینمای ایتالیا واقعا آدمو جذب خودش مبکنه.این فیلم اولین فیلمی بود که از فلینی دیدم و واقعا خوشم اومد،دوست دارم کارهای دیگه ی این کارگردان رو هم ببینم...
به یاد فدریکو فلینی
شاعران که میروند،فصلی از کتاب زیبایی شناسی زندگی بسته میشود. سینماگران شاعر را به یاد آورید،کسانی را همچون تارکوفسکی و پاراجانیان،که اکنون نیستند و انگار چیزی،قطعه ای از زندگی را همراه خود برده اند. و اکنون با غیاب فدریکو فلینی باز از آن کتاب چیزی کاسته میشود. فلینی از جمله ی درون نگرترین سینماگران بود،اما خاطراتش را در هیئت‌هایی سخت متنوع جلوه می داد،و سرزمینش ایتالیا را در چندگانگی اش آینه ی تمام نمای جهان می نمود.زامپانو در جاده،مارچلو روبینی در زندگی شیرین،کابیریا در شبهای کابیریا،گیدو آنسلمی در هشت و نیم،و همچنین کازانووا و پسربچه های امارکورد با یکدیگر تفاوتهای بسیار دارند،اما انگار همگی جلوه ای از درون خود فیلمساز نیز هستند.بدین گونه برای فلینی جزء از کل جدا نبود: زندگی اهالی دهکده ای که هرچند یک بار به انتظار گذر کشتی افسانه ای میمانند،یا رویاهای مرد میانسالی که در جستجوی عشقهای از دست رفته ی جوانی است،هر یک به شکلی برای فلینی شاعر به مثابه سفری است بی پایان و آمیخته با تخیلی شاعرانه که همچون گردش قطار کودکی از خاطره ای به خاطره ی دیگر باز میگردد. به واقع همهی آثارش ابعاد نمادین سفرهای درونی اویند، جستجویی همیشه نو. فلینی از فلینی به فلینی سفر میکند و در هر یک از فیلمهایش گوشه ای از فردیت خود را نشانمان میدهد.او زمانی در مصاحبه ای گفت: فیلم ساختن برای من یک حرفه نیست،بلکه شیوه ای است برای خود تحقق یافتگی و معنی دادن به زندگیم. و در سراسر سفر معنوی او به سرزمین رویاها،هر بار به گونه ای نوای شیپور سیرک زندگی در خاطره مان طنین می افکند.
پس اکنون،در غیابش نیز آنچه می‌شنویم آوای اندوهبار ناقوسهای عزا نیست.این نوای سرخوشانه ی شیپور سیرک است،که همراه با آمیزه ای از تمامی موسیقی هایی که نینوروتا برای آثارش ساخت،خبر از جاودانگی سینمای فدریکو فلینی می دهد.
رامین جهانبگلو
کتاب:مدرن ها
نشر:مرکز