...........خطر لو رفتن فیلم............
درسو اوزالا یکی دیگر از شاهکارهای هنرمند بزرگ ژاپنی,کوروساواست.موسیقیه متن این فیلم و تصاویری غریب و غم انگیز از پاییز انسان رو به فکر فرو میبره و غرق در فضای بینظیر فیلم میکنه,درسو شکارچیه بی خانمان,با اعتقادات بسیار جالب و عمیق مردم کوهستان,به کاپیتان روسی در راستای دستیابی به هدفش کمک میکنه و در این بین دوستیه عمیقی شکل میگیره و در انتها درسو خودش رو در دستان روح جنگل رها میکنه.فیلم به شکل خارق العاده ای آغاز میشه و ریتمش رو تا آخر به خوبی حفظ میکنه,مفاهیم بسیار ظریف و عمیقی رو کوروساوا در پس کاراکتر درسو و لوکیشن ها گنجانده و آنقدر فضای فیلم غریب و غم آلوده(مخصوصا اواخر فیلم) که حتی برای بار اول که این اثر رو تماشا میکنید هم حس نوستالژیکی گریبان گیر انسان میشه.بخاطر این فیلم خاص از استاد کوروساوای بزرگ سپاسگزارم,این فیلم بر ذهن من تاثیرات زیادی بجای گذاشت.دوستان این اثر رو از دست ندید.
17
ahmad.noori3
۹ سال پیش
این فیلم، یعنی بازگشت به طبیعت!
درسو اوزالا از همان ابتدای فیلم به عنوان راهنما مطرح می‌شود... راهنمایی که می‌خواهد در دل جنگلی تاریک راه نشانمان دهد... در قبالش چیزی هم نمی‌خواهد به جز مشتی فشنگ بی‌ارزش! این موضوع جان می‌دهد تا قهرمانی از آن بیرون بیاید: یک شکارچی قهار، انسان‌دوست، عاشق طبیعت، فداکار، ایثارگر... اما کوروساوا چنین چیزی خلق نمی‌کند. بلکه شخصیتی می‌سازد که واقعی باشد! گاهی جان کسی را نجات می‌دهد، و گاهی هم بدعنق است! عاشق طبیعت است و در آن زندگی می‌کند، اما خانه‌اش را با درخت‌های قطع شده می‌سازد و غذایش را از شکار به دست می‌آورد... از حیوانات وحشی نمی‌ترسد اما از پیری چرا! این شخصیت واقعی، در ما نفوذ می‌کند چون واقعی است و یکی است مثل خودمان فقط کمی [به قول خودش] خوب‌تر... و هنگامی که پا به شهر می‌گذارد، (اگر چه محیط زیبای شهر را که با استفاده از رنگ و نورهای روشن از فضای تاریک جنگل تمییز داده می‌شود، می‌بیند) اما خودش را زندانی احساس می‌کند و ممکن است این تلنگر را به ما بزند که بیرون برویم و نفسی بکشیم!
تایم فیلم می‌توانست کوتاه تر باشد، اما با این حال، کوروساوا ریتم خوبی برایش ایجاد کرده که به مخاطب کاملن اجازه‌ی اخت گرفتن با شخصیت‌ها (که درون فیلم‌نامه کاملن پخته شده‌اند) را می‌دهد...
17
bahramaslefatahi
۹ سال پیش
***تقدیم به روح بلند درسو، نازنین ترین شخصیتی که بر پرده سینما خلق شده است....... بزرگ بود و از اهالی امروز بود و با تمام افق های باز نسبت داشت و لحن آب و زمین را چه خوب می فهمید صداش به شکل حزن پریشان واقعیت بود و پلک هاش مسیر نبض عناصر را به ما نشان داد و دست هاش هوای صاف سخاوت را ورق زد و مهربانی را به سمت ما کوچاند به شکل خلوت خود بود و عاشقانه ترین انحنای وقت خودش را برای آینه تفسیر کرد و او بشیوه ی باران پر از طراوت تکرار بود و او به سبک درخت میان عافیت نور منتشر شد همیشه کودکی باد را صدا می کرد همیشه رشته ی صحبت را به چفت آب گره می زد برای ما ، یک شب سجود سبز محبت را چنان صریح ادا کرد که ما به عاطفه ی سطح خاک دست کشیدیم و مثل لهجه ی یک سطل آب تازه شدیم ....................................................... سهراب
9
mami.joon26
۱۰ سال پیش
زیبا پر معنی و بسیار بسیار تاثیرگذار. روحت شاد استاد بزرگ سینما
8
saeeddada11
۱۱ سال پیش
گمان کنم تنها اثر استاد در خارج از ژاپن باشه. اوج زیبایی فیلم اواخر اونه. جایی که شخصیت اوزالا خودش رو در زندان زندگی شهری اسیر میبینه.
خیلی از این فیلم لذت بردم.
8
karte.sookht
۹ سال پیش
بعضی چیزا دَم مسیحایی داره ، یعنی زنده میشی وقتی بدَمه. این فیلم دَم مسیحایی داره . بعد دیدنش زنده می‌شید .
8
aligh13r
۱۰ سال پیش
درسو اوزالا استثنایی ترین شخصیت تاریخ سینماست.
7
asssssghar_msi
۹ سال پیش
استاد کوراساوا به هر نحوی فیلم بسازه باز از هم تیپ های خودش متفاوت هستش. به فیلم هایی که در مورد طبیعت ساخته شده توجه کنید. در این آثار معمولا یک شخص از فرط استیصال از جامعه شهری به طبیعت پناه میبره، ولی این فیلم از خود طبیعت شروع میشه و مارو قدم به قدم با خودش همراه میکنه و بعد از نشون دادن طبیعت حالا چهره شهر رو به ما نشون میده و سنگینی اون رو به ما منتقل میکنه. موضوعی که فکر منو مشغول کرد این بود که چه بار تکلیف سنگینی روی دوش گذشتگان ما بوده. این گروه این کار سخت و پر مخاطره رو انجام میدادن بدون هیچ منتی. سختی رو تحمل کردن تا نقشه برداری انجام بدن، شاید نتیجه این کار به نسل خودشون هم نرسه و نتیجه اش برای آیندگان باشه. این اتفاقات تویه کشور خودمون هم هستش، کافیه به جاده های صعب العبوری که ساخته شده و ... توجه کرد. اما نسل ما چی؟
7.3
دیدگاه کاربران نمایش تمام دیدگاه ها
دیدگاه خود را با سایر کاربران به اشتراک بگذارید.
...........خطر لو رفتن فیلم............
درسو اوزالا یکی دیگر از شاهکارهای هنرمند بزرگ ژاپنی,کوروساواست.موسیقیه متن این فیلم و تصاویری غریب و غم انگیز از پاییز انسان رو به فکر فرو میبره و غرق در فضای بینظیر فیلم میکنه,درسو شکارچیه بی خانمان,با اعتقادات بسیار جالب و عمیق مردم کوهستان,به کاپیتان روسی در راستای دستیابی به هدفش کمک میکنه و در این بین دوستیه عمیقی شکل میگیره و در انتها درسو خودش رو در دستان روح جنگل رها میکنه.فیلم به شکل خارق العاده ای آغاز میشه و ریتمش رو تا آخر به خوبی حفظ میکنه,مفاهیم بسیار ظریف و عمیقی رو کوروساوا در پس کاراکتر درسو و لوکیشن ها گنجانده و آنقدر فضای فیلم غریب و غم آلوده(مخصوصا اواخر فیلم) که حتی برای بار اول که این اثر رو تماشا میکنید هم حس نوستالژیکی گریبان گیر انسان میشه.بخاطر این فیلم خاص از استاد کوروساوای بزرگ سپاسگزارم,این فیلم بر ذهن من تاثیرات زیادی بجای گذاشت.دوستان این اثر رو از دست ندید.
این فیلم، یعنی بازگشت به طبیعت!
درسو اوزالا از همان ابتدای فیلم به عنوان راهنما مطرح می‌شود... راهنمایی که می‌خواهد در دل جنگلی تاریک راه نشانمان دهد... در قبالش چیزی هم نمی‌خواهد به جز مشتی فشنگ بی‌ارزش!
این موضوع جان می‌دهد تا قهرمانی از آن بیرون بیاید: یک شکارچی قهار، انسان‌دوست، عاشق طبیعت، فداکار، ایثارگر...
اما کوروساوا چنین چیزی خلق نمی‌کند. بلکه شخصیتی می‌سازد که واقعی باشد! گاهی جان کسی را نجات می‌دهد، و گاهی هم بدعنق است! عاشق طبیعت است و در آن زندگی می‌کند، اما خانه‌اش را با درخت‌های قطع شده می‌سازد و غذایش را از شکار به دست می‌آورد... از حیوانات وحشی نمی‌ترسد اما از پیری چرا!
این شخصیت واقعی، در ما نفوذ می‌کند چون واقعی است و یکی است مثل خودمان فقط کمی [به قول خودش] خوب‌تر...
و هنگامی که پا به شهر می‌گذارد، (اگر چه محیط زیبای شهر را که با استفاده از رنگ و نورهای روشن از فضای تاریک جنگل تمییز داده می‌شود، می‌بیند) اما خودش را زندانی احساس می‌کند و ممکن است این تلنگر را به ما بزند که بیرون برویم و نفسی بکشیم!
تایم فیلم می‌توانست کوتاه تر باشد، اما با این حال، کوروساوا ریتم خوبی برایش ایجاد کرده که به مخاطب کاملن اجازه‌ی اخت گرفتن با شخصیت‌ها (که درون فیلم‌نامه کاملن پخته شده‌اند) را می‌دهد...
***تقدیم به روح بلند درسو، نازنین ترین شخصیتی که بر پرده سینما خلق شده است.......
بزرگ بود
و از اهالی امروز بود
و با تمام افق های باز نسبت داشت
و لحن آب و زمین را چه خوب می فهمید
صداش
به شکل حزن پریشان واقعیت بود
و پلک هاش
مسیر نبض عناصر را
به ما نشان داد
و دست هاش
هوای صاف سخاوت را ورق زد
و مهربانی را
به سمت ما کوچاند
به شکل خلوت خود بود
و عاشقانه ترین انحنای وقت خودش را
برای آینه تفسیر کرد
و او بشیوه ی باران پر از طراوت تکرار بود
و او به سبک درخت
میان عافیت نور منتشر شد
همیشه کودکی باد را صدا می کرد
همیشه رشته ی صحبت را
به چفت آب گره می زد
برای ما ، یک شب
سجود سبز محبت را
چنان صریح ادا کرد
که ما به عاطفه ی سطح خاک دست کشیدیم
و مثل لهجه ی یک سطل آب تازه شدیم
....................................................... سهراب
زیبا پر معنی و بسیار بسیار تاثیرگذار. روحت شاد استاد بزرگ سینما
گمان کنم تنها اثر استاد در خارج از ژاپن باشه. اوج زیبایی فیلم اواخر اونه. جایی که شخصیت اوزالا خودش رو در زندان زندگی شهری اسیر میبینه.
خیلی از این فیلم لذت بردم.
بعضی چیزا دَم مسیحایی داره ، یعنی زنده میشی وقتی بدَمه.
این فیلم دَم مسیحایی داره . بعد دیدنش زنده می‌شید .
درسو اوزالا استثنایی ترین شخصیت تاریخ سینماست.
استاد کوراساوا به هر نحوی فیلم بسازه باز از هم تیپ های خودش متفاوت هستش. به فیلم هایی که در مورد طبیعت ساخته شده توجه کنید. در این آثار معمولا یک شخص از فرط استیصال از جامعه شهری به طبیعت پناه میبره، ولی این فیلم از خود طبیعت شروع میشه و مارو قدم به قدم با خودش همراه میکنه و بعد از نشون دادن طبیعت حالا چهره شهر رو به ما نشون میده و سنگینی اون رو به ما منتقل میکنه.
موضوعی که فکر منو مشغول کرد این بود که چه بار تکلیف سنگینی روی دوش گذشتگان ما بوده. این گروه این کار سخت و پر مخاطره رو انجام میدادن بدون هیچ منتی. سختی رو تحمل کردن تا نقشه برداری انجام بدن، شاید نتیجه این کار به نسل خودشون هم نرسه و نتیجه اش برای آیندگان باشه. این اتفاقات تویه کشور خودمون هم هستش، کافیه به جاده های صعب العبوری که ساخته شده و ... توجه کرد. اما نسل ما چی؟